Chet Baker resolve a equación de técnica e sentimento na súa música. Puro jazz que se fai con personalidade propia e artellando unha atmósfera que se ben é envolvente deixa respirar. Cada vez que o escoitamos pensamos nunha festa dos anos 50 en blanco e negro-por tanto xa grabada- na que se sae ao centro do salón a danzar. Ven podía ser un videoclip ainda que a duración sexa extensa(o videoclip máis longo da historia dunha hora de duración) pero non, é un filme,  e Baker e o compositor da música diexética.

Zen Arcade é o disco de 1984 de Hüsker Dü. Un golpe de efecto que leva o balón á canasta ou como marcar 3 puntos desde o sillón da casa. De relaxado non ten nada senón que nos invita a dar un salto case no baleiro, suspendéndose o corpo  no ar por uns segundos que quizais sexa inmortalizado por algunha cámara que desafíe a lei da gravidade. Deixar un coche nunha chatarrería pode ser a mellor opción cando xa non funciona o motor. Todo está perdido. O coche non funciona. Recuperar as casetes é agora a consigna.

Soan como unha ráfaga de aire no medio do deserto e mesmo no medio do desterro para saír así do reinado do capitalismo e chegar ao oasis nun lugar que ainda está por inventar. Minor Threat sitúanse como grupo na escena hard core dos 80 dos Usa. Saben que só son- somos-unha ameaza menor e que os cambios estructurais non chegarán da man dun conxunto reducido ainda que si crearán mundos propios nos que habitar-como un oasis-; con todo, o que fai falta é botar fóra, berrar, raspar a guitarrra con raiba e manterse na liña de fuga. Xeometría pura.

A Velvet son un grupo sui generis da escena musical neoiorquina que ten na súa formación a Nico unha femme fatale que non dubida en poñerse á fronte para deleitar coa súa voz andróxina ás masas  hipies estadounidenses. Non é éste o seu único nen máis esclarecedor cualificativo pois ela contribúe a crear a idea de mulles polimórficas que acubillan unha morea de cualidades que as fan estar en distintos asentos e posicións formando unha esencia múltiple que descobre a pluralidade no complexo sistema de constitución da identidade.

Unha semán no motor dun autobús remítenos a ficción sonoro-musical pero tamén e non obstante a unha realidade que sofren milleiros de seres humanos que pretenden escoitar e vivir outra sinfonía apartada da miseria e cercana ao concepto de felicidade universal. Os planetas deixa no podium dos mellores discos estatais unha ducia de temas que nos transportan á dimensión do desolado ainda que con pinceladas de sentimentos positivos e sempre co afán de descoberta: "algo por descobrer", pois é a pulsión da curiosidade o que nos permite manter unha certa ilusión vital.

Nace no 1965 en Uk e segue a facer arte, eso si, rara, moi rara. Nela emprega animais, en formol como tiburóns no seu medio natural: a auga. E é esa mesma auga a que lle proporciona o rol de moldeador doutras realidades, neste caso o medio acuático. Pode parecer macabro, pode non gustar pero impacta, e mesmo podería ser anti-ético. A súa obra máis importante e A imposibildade física da morte na mente de alguén vivo.O tema fundamental  é a morte tamén son cotizadas as súas caravelas con dentes humanos e diamantes. Outra dimensión.

Homogenic encerra unha canción que nos planta noutro planeta. Pluto, un reducto electrónico para deixarse levar como mínimo a outras latitudes, as que son etéreas e máis relaxadas con repeito a lei de gravidade. Porque os propósitos son os de atopar novos puntos de intersección que nos unen co outro, co diferente, co descoñecido e no que o baile está presente. Un baile no que nos collamos polas mans e formemos un círculo como se dun ritual se tratase para logo soltarnos e volver cada un á súa capsula, ao seu corpo.