Comizi d'amore é un filme documental de Passolini no que podemos ver o retrato da sociedade italiana da época que se deixa interrogar polo director. Unha aposta por darlle voz á populación para crear un documento no que se fala do amor. E fálase con sinceridade ( ou iso é o que pretende o cineasta) pois as preguntas non firen a sensiblidade. Personaxe importantes, nenos na rúa, etc todos eles son suxeitos da película. En canto a estética está editada nun estricto branco e negro que lle confire unha dose de realismo histórico. Unha faceta do Passolini achegado ao cinema verité.

Este filme retrata especialmente ben o tema do amor na Franza onde teñen unha concepción do mesmo que versa entre a devoción e a liberdade. O protagonista quere ante todo sentirse libre e os sentimentos tan fortes que ten por ela impídenllo. Por iso a deixou dúas veces. Con todo o segundo encontro vai ser o último seguramente pois agora viven en cidades distintas; tería que ser o gran azar o que os xuntara de novo. Iso non o sabemos pero si que ela vai estar namorada del toda vida ainda que xa casada con outro. Porque esos amores duran para sempre.

O paso do tempo, inexorábel pon o foco nas amizades reflexionando acerca do aburrimento. Esta canción de Los planetas supón que existen unhas épocas determinadas nas que nos queremos descolgar  de determinados feitos que rozan a monotonía e mesmo que nos fan non atoparnos. Quero ser eu dille ás súas amigas polo que ten que emprender un camiño distinto o que elas viñan facendo e atopar outras opcións vitais. O cambio como motor, a realidade como experiencia. Ela elixe querer encontrase e para iso ou convence ás amizades para realizar cousas novas ou as acabará facendo ela soa ou con outros.

Low son ese grupo que todo o mundo quixera descobrer. Dá igual o momento pero mellor en estados de calma activa. En Words é todo un aniverso o que se recrea e a canción deixa un bo sabor continuando así ó pasar os cinco minutos que dura. O ton é descifrabélmente pausado cuns acordes de guitarra delicados que poñen un certo contrapunto. O baixo deíxase escoitar é leva a melodía do tema. Só fan falta dúas palabras que constatan a deriva fatidicamente luminosa do destino. O heroe é a cotidianidade aquela que nos leva a aclamar os saltos de eixe planificados.

In a silent way consta de dous temas: Peacefull e It's about that time que se enteden non obstante como un conxunto pois danse paso sen trauma. Do ano 1969, dan constancia dunha época na que os valores postmodernos estaban en voga. A trompeta por momentos tocada soa elevan o ritmo a unha calma que atestigua os cambios de intencións, aqueles que nos fan pensar nunha batalla na que o héroe vai sair vencedor. Os momentos máis acelerados son como o campo da loita, pero sabendo que remata cun final feliz.

Na Arte sóñase cun mundo mellor e reificáse os rituais domésticos para darlles nova significación querendo acadar a beleza con actos cotiás que embora nos levan a novas formas de enunciación ( tamén plásticas). Pero aquí hai unha chamada á acción entendida nos termos que realizaba Yoko Ono co seu marido:" Make love not war. " Habrá que hacer el amor" porque a vida é moitas veces triste. Con todo é osado falarlle de poesía a alguén que coñeciches onte aínda que pode funcionar para polo menos pasar o tempo ou para crear un contexto no que a aura o envolva todo.

Algo así como poñerlle portas ao campo nun convite para ir  cear despois de terse mirado fixamente aos ollos. Unha canción que nos fai recordar unha tarde entrañábel e que nos remite a un contexto onde non hai que avisar para deixarse caer pola casa. E entre todo isto un animal ensanguentado que propón que reflexionemos sobre a alimentación. Pero este non era o tema senón que o camiño entre el e ela xa se iluminou e poden comezar unha andadura xuntos: aquela que os fai pensar en finais felices porque " tout va bien que fini bien".

Esta noite foi a máis longa de ano. Nacho Vegas firma un tema co nome La noche más larga del año que se plantexa como unha oda ao momento, sen fisuras, pleno e que nos remite ao no future aclamado do movemento punk. De punk ten un pouco pero a súa voz fai que se convirta nun produto pop ( sen esquencer a música na que sobresae a súa guitarra tamén pop). Pero dita actitude faino bocexar temas como a non- espera, a de suxeitos activos do propio devir; e esta conducta vaise completar con palabras do universo surrealista como o amor e  a absurdidade.

Filles de Kilimanjaro é un disco de Miles Davis  datado do 1968 que ten moito de experimental pero na liña marcada xa desde os 50 polo trompetista que é representante da vangarda jazzística. Uns envolventes temas que duran case unha hora e que nos farán espertar certas emocións unidas a unha viaxe ( sonora).  Nesta época Miles era adicto a heroína, droga que lle traería a morte ( como a moitos outros compositores de jazz). Por momentos delicado e tranquilo, outros de caracter fortemente enerxético, oscilamos así entre subidas e baixadas como se quixeramos subir a unha montaña cun camiño non trazado.

No café da xuventude perdida é unha novela curta que nos sitúa no Paris máis bouleversante. A través dos paseos pola cidade das personaxes principais imos descubrindo os lugares máis  bohemios,como os cafés literarios. Elas son dabondo undergrounds e viven o día a día ( no future) e mesmo son nihilistas non tendo ningún proxecto para l'avenir. Non obstante achamos que os libros desas tertulias son non so unha vía de escape da realidade senón un refuxio de comprensión da propia vida. E en todo caso se un está un pouco ailleurs sempre pode situarse nunha "zona neutra".

Morir ou matar é un dos títulos máis contundentes de Nacho Vegas, no que os constrastes de actitudes son a fórmula para que unha relación estea avocada ao fracaso. E sobre todo as ganas de non falar, comezando no silencio e pasando polo terror. Falar do que puido ter sido e do que xamáis será. Case recitada na canción destaca unha guitarra rasgada e asimesmo notas dun piano.  Un dos temas constantes nel está a tortura diaria do hastío e querer adiviñar o futuro cando pronosticaron esas malas novas que por outra parte serán transmitidas desde un hotel. " Déjame de una vez", " Te quiero un mundo entero".

The Velvet Underground & Nico: un albume de referencia e de todos escoitado xa sexa nunha etapa ou noutra da nosa vida( ainda curta). A modelo sorprende ao mundo artístico de n.y aló polos setenta interpretando boa parte dos temas. Atendendo as bandas sonoras , neste caso diexéticas, recordamos Last days, concretamente a secuencia na que chegan dunha noite de festa e poñen o disco. Kurt non estaba alí; estaba na cociña preparando uns espaguetis pero acaba comendo cereais porque o seu posto non lle permitía facer nada máis. A canción era Venus in fure.

Nouvelle Vague asinan un album homónimo que é unha auténtica delicia. Achamos todo un disco de versións dende a do comezo- Love will tear Us Apart- de joy division pasando por The cure ou Undertones. Unha voz tremendamente doce- se é que estas dúas palabras poden estar unidas- que envolve ós instrumentos creando unha atmósfera certamente cálida e asombrosa xa que nos fai resignificar estas cancións que todos coñecemos e que son un fito na historia da música contemporánea.

As denominadas Pinturas Negras son un conxunto de 14 obras murais de Goya, realizadas a comezos do século xix. Destacamos Saturno devorando un fillo. Esta obra desvela a asimilación dun mito e o feito de que a cultura clásica segue a ter reflexo nas artes. Foi exposta no Museo do Prado no 1889 xa trasladadas a lenzo.  Crono deus do tempo ( en Grecia) deboraba aos fillos que tiña con Rea por temor a ser destronado. Segundo Freud está relacionado coa destrucción e mesmo coa melancolía. En canto á estética destaca o claroescuro e os tonos apagados e resalta a cor vermella do sangue que se desliza polo corpo do fillo.

El Prado non se cortan. Como bo grupo de postpunk din o que queren dicir sen contencións e cun estilo peculiar, un algo que os caracteriza e os fai xenuinos. Poida que esta peculiaridade veña do ton da voz do cantante ou por unha composición das letras claramente poético-política, que polo tanto non renuncia á literatura construindo significados que proveñen do simbólico " ellos como caviar y a nosotros nos mandan comer cerdo". Unha metáfora dun mundo dividido entre as clases ociosas e os traballadores. E seguen " los mandan darles las gracias: gracias, gracias".

As primeiras obras de arte estaban ligadas ao culto. Tiñan polo tanto unha función específica e matefísica ( ainda que ésta non fora inventada como paradigma) e demostraban o carácter místico das culturas primitivas. Walter Benjamin reflexiona sobre elo en Sobre a fotografía. Na actualidade, esta disciplina está liberada dos preceitos máxicos. A fotografía entre a arte e o progreso como dúas constantes que teñen que manter unha relación na que un se apoia no outro. O seu devir trascorreu de maneira que pasou de ser un obxecto en mans privilexiadas a incorporarse de forma masiva no consumo das masas.

Ocho y medio é un dos temas máis significativos do universo de Nacho Vegas. Nun ton coma sempre nostálxico aparécenos unha imaxe dunha habitación lúgubre. E unhas veces pensa en sangue e outras veces nela,"en ti".E relata a historia do anxo explusado por non ter fé. E considerando a potencial saída inexistente na compresión literaria continúa describindo situacións simbolistas: a do paxaro enviado por ela, azul, que morre nas súas mans. Chove. Continúa a chover en todo o relato. Os deuses xa non responden e ainda non sei fixo a luz.

Jules et Jim e un dos monumentos da Nouvelle Vague do ano 1962. Truffaut basease nun feito real para a construcción do filme. Unha historia de amor que remata en traxedia desvelándonos a idea de que o amor pode ter consecuencias insospeitadas. Ponnos en posición de observadores pero fai que nos identifiquemos con unha ou outra personaxe; polo tanto tomamos partido. Un relato dunha relación a tres. Ela non é capaz de elexir pois ama ós dous compañeiros. Os ciumes que nela se manifestan levan ao desenlace fatídico. Que facer cando se ama tan apaixoadamente?

As nosas percepcions estanse adaptando a novos medios de comunicación entendidos  en sentido amplo como aqueles enunciados codificados pola técnica que chegan ós receptores que tamén mudaron. Agora queremos outra cousa: cambiamos coa tecnoloxía. Todo é máis inmedito todo é máis rápido e eso ten o seu reflexo nos produtos que consumimos. Poida ser que os discursos non sexan outros pero si a maneira de expresalos. Así achamos unha sociedade saciada con novas propostas que se move entre campos tecnoloxicamente avanzados.

A segunda canción do disco Sonic Nurse é un bo exemplo do que pode xurdir cando cantamos coa emoción do primeiro día, unha voz que é como o voo un paxaro que se pousa no cumio dun penedo despois dunha longa viaxe; así se asenta a voz nas notas, repousada e acubillada polas mesmas. Unha viaxe sonora por un universo onde fluctuan signos de eclepticismo que combinan a perfección e que derivan nun mundo sui generis, o propio do grupo que xa ten máis de 2 décadas de existencia e séguenos a parecer xenuino e séguenos a sorprender.

Pattern recognition é máis que unha canción coa que se abre maxistralmente un disco, é case un himno xeneracional, un alegato de liberdade que se dilúe entre o son sempre característico do grupo. Seguen a soar como ao comezo pero non deixa de ser algo novo, orixinal combinando o grunge co noise e mesmo o post punk. E é de esta mestura de onde xorde a singularidade e como mantra soa en toda a canción " you are the one" que desvela un suxeito anónimo que ten un sitio de honor na súa vida. O final só con instrumentos da proba dos xéneros eclépticos e do carácter experimental.

Todo acerca del cariño do Sr. Chinarro é unha canción suxerente como por outra parte toda a súa obra. E asimesmo hai moita dose de surrealismo, pero do cotiá aquel que se cola entre as laranxas pola mañá na cociña. E tamén é unha historia de amor a primeira vista que se prolonga no tempo e se fai eterno. O ton da canción empeza de maneira case humorística e despois relata a historia de dito reencontro e sen deixar de facer crítica social- como a fame- . Entre os instrumentos destaca na segunda parte da canción unha trompeta que da paso ao fin: un roce permanente.

Getatchew Mekurya asina as súas cancións co selo da orixinalidade, que non obstante esta chea de raiceiras, aquelas do mundo africano que transforma en cancións ritos ancestrais asolagados polo son do saxo que ora está en primer plano ora se disolve no plano musical. Todo isto aderezado con moitas pingas de optimismo e provocando as ganas de danzar dun xeito harmónico atendendo as notas sincopadas. Unha boa ocasión para levantar o ánimo con por exemplo a canción titulada Aynamaye Nesh.

Este autor opta por proporcionarnos medios de análise da escritura entendida ésta como unha acción case performativa. Así o que teriamos enfronte sería unha contraposición de conceptos estando tanto o un como o outro determinados pola súa ausencia ou presencia. Ditos opostos son a base desde a que se criou todo sistema de entendemento. Pero, ademáis, achamos que o que escribimos vén asimesmo do ailleurs do que non se di, do máis alá. E con todo o que nos permite seguir expresándonos e o xogo de atoparse, esto é: atopar o eu que embora vai quedar indescifrado.

Unha das mulleres pioneiras no dadaísmo foi Hannah Höch (1889-1978) quen nace e morre en Alemaña. Foi asimesmo unha das primeiras artistas en empregar a fotomontaxe como unha forma para impactar ao público máis que para cambiar as estructuras do sistema(que tamén). E usual que empregue tonos oscuros coa excepción dalgunhas como Wenn die Düfte blühen( 1962) máis colorista. Foi a i guerra mundial o que lle fixo modificar a súa visión do mundo ata ese momento estábel. Durante a ii guerra mundial é considerada bolchevique cultural levando a termo un exilio interior.

Mariko Mori é unha artista xaponesa nada en 1967 que actualmente traballo en Nova Iorque pero que non deixa de traballar sobre a cosmogonía do Xapón. As súas obras, tanto instalacións como pictóricas ( as que lles da forma a través de programas para ordenador) exhalan toda a maquinaria espiritual do seu país de orixe. Nela achamos figuras humanas que son case ciborgs e que se rodean dunha aurea de transcendencia. E isto nun contexto gráfico no que está presente a natureza, tanto imaxinada como real e que fai que nos movamos entre o pasado ancestral e a modernidade.

A obra de Frida Kahlo componse de máis de 200 pinturas. Ela afirma que nunca quixo pintar soños e que non era conducida para a realización das mesmas por un espíritu de loita. Se cadra sabía que non ían cambiar a maneira de ver o mundo ou enfrentarse a realidade. Inserta no movemento realista nunca deixou de ser surrealista: a maioría dos seus cadros son autorretratos de pequeno tamaño nos que investiga os límites corporais e os mestura con enfermidades por ela padecidas( véxase a colunna que a atravesa nun deles  concretamente en La columna rota). Por isto ela esperaba felizmente a que chegara o final.

A súa obra, ou parte, xorde da visualización de templos da antiguedade clásica, de Grecia, onde as pedras se sosteñen por fricción. Non obstante non traballa só con pedra senón que emprega outros materiais que poderiamos considerar máis cotidianos ( por exemplo o chocolate) para infrinxir na súa construcción unha parcela de ironía que non deixa de ser autoironía. Ela mesma argumenta que lle interesa convertir os rituais cotiás en procesos escultóricos. Ademáis para realizar a súa obra tamén emprega o seu propia corpo ( Loving care) pintando cun tinte na cabeza.

It's O.K é un deses temas que quedan no imaxinario da xuventude e que por iso pasan a facer parte dunha etapa da vida. Derraman enerxía positiva, sendo este optimismo unha guía para afrontar situacións adversas. Fai que nos deslicemos polas estradas baleiras en monopatín para experimentar sensacións cheas de adrenalina e liberdade. Unha canción que podemos adicarlla á persoa que máis odiemos no mundo para reafirmanos na nosa ledicia e no noso poder. Un poder que testemuña que o futuro pode ser algo máis que unha intención, pode ser a constatación da felicidade.

Da América de Hollywood chéganos o cinema de Georges Cukor, quen nos proporciona unha liña de distinción e delicadeza. Soubo crear atmósferas sutiles moitas veces inspirado pola pintura do universo femenino. Foi un dos mellores directors de actrices entre elas Katharine Hepburn ou Garbo. Un filme de 1939, Mulleres, dá proba de elo. En xeral cos seus filmes achéganos a un estado mental,a elementos psicolóxicos que nos fan descubrir o ser humano e que nos propoñen unha arte humanista apartándose dos excesos retóricos. Fai, por outa banda, que o cotidiano se volva insólito.

A animación no cinema ten un expoñente primoxenio na figura de Norman Mac-Laren, a quen se consacran os numeros 79 a 81 de Cahiers du cinema. A súa arte non está baseada no realismo senón no imaxinario, realizando creacións ex nihilo que teñen moito de lirismo e que pasa a través da modernidade. Falamos dun cinema sen cámara un no man's land cinematográfico. Para a realización das súas figuras emprega a tinta china ou mesmo a agulla sobre a celulosa explorando a posibilidades do grafismo con deseños non figurativos; Bazin descríbeos na liña do zoomorfismo.

Deulle un novo alento ao wester, falamos de Anthony Mann nacido a comezos do século xx e que con L'homme de la plaine chega a un ponto de non retorno. En Radio cinema de Franza resalta a súa posta en escea, a condensación e precisión da mesma infrinxíndolle un algo que o fai achegarse a perfección polo que , comentan, fixo envellecer a John Ford. Mann conduce o wester ao esencial a través de elementos poéticos de rara intensidade. Relaciona de tal maneira a paisaxe ós actores que provoca un efecto de dramatismo e asimesmo de realismo sen esquecer certas doses de barroquismo.

Eisestein declara que nos seus filmes atopamos ideas da psicoanálise plasmadas a través da conxunción por oposición unhas veces por asimilación outras dos seus planos. Montaxe que revela que o cinema ten códigos propios. Con ela pódense crear ideas sucesivas e provocar un movemento de sentimentos. A  viaxe a México proporcionoulle un alento máis grande para tocar temas do seu interese, versando sobre as grandes paixóns humanas que ben poden ser aquelas que nos fan actuar de maneira coletiva emprendendo misións  como pode ser o cambio de sistema de goberno, algo que atopou en México.

Abel Gance firma os primeiros filmes históricos no cinema. Os seus métodos de construcción fílmica son  ben orixinais pois emprega varias pantallas para o visionado dos mesmos, tendo que por esto grabar dunha maneira peculiar. Nace no ano 1889 e leva a termo máis dunha decena de películas sendo Napoleón a súa obra máis significativa datada do 1927. Nesa época achégase ao lirismo doutros autores que  admira ( Moussinac por exemplo) traducindo deles esa dimensión caótica. Por outar parte non debemos esquecer o nivel retórico ao que expón ó espectador.

É considerado o primeiro documental da historia do cinema. Falamos de Nanouk realizado entre 1920 e 1922 da man de Robert Flaherty. Este filme destila un repecto pola vida e unha admiración pola natureza e os seus misterios. Unha especie de comunicación espiritual emana do mesmo. A temática remite á loita pola supervivencia ( tamén no Home de Arán) e a relación entre o ser humano e a terra. Podemos calificala de anti-epopea, que transforma o tráxico en loita cotidiana e que sinala ós povos primitivos en conxunción co seu entorno a pesar de que dita relación non deixar de ser dolorosa.

Ingmar Bergman pertence a esa xeración que leu a Kierhegaard, Beckett ou George Bataille e que por eso mesmo non sofocaron as súas ansias existenciais e/ ou non levaron ao extremo ás súas desesperacións. Bergman describe ao ser humano nun mundo agnóstico buscando ás veces esa fe perdida: a  de saberse adaptado ao mundo é dicir de atopar o amor e a felicidade. Os seus filmes destacan polo barroquismo con unha densidade plástica suliñábel e en canto ao tratamento temático existen similitudes con Shakespeare ( véxase O séptimo selo, 1956) .

Stan Getz nace no 1927 ( morre no 1991) en USA vivindo no barrio do Bronx. Ós trece anos xa estaba tocando o saxo e seguiu ata que a morte o alcanzou. Entre as moitas influenzas destacamos aquela da bossa nova, firmando unha contundente Garota de Ipanema. Asimesmo na década dos 50 realiza xiras e a grabación dun disco co Oscar Peterson ( trio) que rezuma ledicia envolvéndonos nun ambiente de xovialidade.- ainda eran novos-, que por outra parte non vai a deixar de proporcionar nos nosos ouvidos. Todo frescura .

Sófocles deixa como herdanza sete traxedias; entre elas destaca Edipo polas análises que se fixeron a posteriori, as contemporáneas ( sobre todo da man de Freud). Non obstante na década dos 70 do século pasado houbo un autor francés que lle diu a volta ao mito: Delleuze quen firma xunto con Guatari o chamado Antiedipo. A máquina capitalista xoga coa represión dos mencionados desexos establecendo parámetros de permisión/ represión. Introducen un novo termo, o de desedipizar, é dicir, deixar que a represión dos desexos desapareza.

Amor, violencia, morte: estas son as chaves do lirismo tráxico de Nicholas Ray nacido en 1911. Johnny guitare é a proba de que tamén hai certas doses de realismo, de documentos sociais nas súas obras estando este filme instalado no dominio do folkore do oeste estadounidense e que desvela as intencións de Ray de darlle relevancia ás relacións secretas entre dúas personaxes e mesmo de revelarnos universos íntimos. Pero todo isto levado ao extremo de caer na pardoxa ou no seu caso na catarse ou sufrimento.Velaquí un extracto do diálogo: Johnny: Cantos homes esquciches?/ Vienna: E ti, de cantas mulleres te lembras?.

O realismo poético francés de Marcel Carné  exprésase particularmente ben en Quai de Brumes, obra do 1938 basada na novela homónima de Pierre Mac Orlan (1927) e no que colabora Jacques Prévert como xa o fixera en dous filmes anteriores. A evolución do realismo pasa por manter a poesía dos seus diálogos, un certo onirismo dos cafés- tabacs que toca o nihilismo lírico. E deixa espazo para darlle a volta a determinados valores da época que produce unha ética e estética do deterioro. Teñen todos os seus filmes ademáis unha presenza do tráxico no sentido grego do termo, un certo destino agonizador.

Entre os  moitos dos escritores galegos que pasaron tempadas por Madrid está Uxío Novoneyra,  a quen se lle adicaran as Letras Galegas do 2010. Kike Benllock repasa a súa vida nun cómic que titula A voz herdada, no que relata as súas andainas pola capital do estado mentras estaba na universidade e tamén recolle experiencias máis persoais como o namoramento coa que será a súa muller. Co seguinte verso: "Non foron existencias olvidábeis" reclama un canto á vida, a felicidade e asimesmo á importancia do pasado e do recordo e tamén éste: " A forza do noso amor non pode ser inútil"

Jean Le Gac nace en Franza no ano 1936 e pertence á corrente conceptualista e tamén se adhire ós preceptos da arte narrativa( denominación que provén do medio neoyorkino). Das súas viaxes quedánnos cadernos de notas e diarios íntimos; de feito son estas viaxes a materia da súa arte que recopila nunha edición chamada Cadernos e foron feitos principalmente entre o 68 e 71. O tema fundamental que trata na súa obra e a oposición entre ficción e realidade creando unha personaxe ficticia coa que dialoga chamada Flotent Max. As súas obras fotográficas van acompañadas de textos.

En Murnau ( Alemaña, 1889) todo aquelo que é estraño e invisíbel nas aparencias transfórmase en obxecto fílmico e  non foi ata a edición de Cahiers du cinema que  se constatou este feito. De Alemaña trae ese espíritu romántico e asimesmo, vendo o contexto en que realiza a súa obra, un certo desencanto propio do postnazismo, e  ésta rexida autrora por un certo nihilismo. Con todo cómpre ter moi en conta que nos atopamos ante un cineasta representante primordial do expresionismo constatando nos seus filmes que o ser humano atópase no " inferno terrestre" (  sendo Fausto  ese dialéctica do inferno.)

Para algúns achégase ao cinema puro pois entre outras afástase dos métodos e técnicas da posta en escea teatral pero optando asimesmo por seguir unha liña que vén da tradición de contar historias, de crear espazos onde as personaxes viven nunha e unha historia. Ao mesmo tempo parece que lle dá unha volta a todas as regras de composición e mesmo de montaxe, é un realizador sui generis que ten un posto na Historia do cinema. Falamos de Jean renoir que emprega sublibemente a profundidade de campo en filmes como A regla do xogo sendo éste un elemento propiamente cinematográfico que define os códigos do cinema.

En L'Atalante(1934) atopamos un Jean Vigo que dá renda solta á súa imaxinación, achegado ós postulados surrealista e rechazando a civilización que encerra ó individuo. Non obstante o "inferno" non está só no exterior senón tamén no interior. Por outa banda, desfai os preceptos do bo gusto francés de Boileu. E todo isto ten de tráxico o que se atopa nun home profundamente revolucionario de tendencia anarquista. Este filme é un berro contra a indiferencia social que agocha moito de máxico ( véxase por exemplo a secuencia debaixo da auga na que ollamos unha sorte de Ofelia) e que ten o seu reflexo na maneira en que emprega a cámara -inestábel- aumentando o lirismo do mesmo.

Os actantes, como os de  Homero teñen o seu coorelativo nos filmes de Mizoguchi, concretamente en Contos da luna, onde o protagonista atopa o espíritu da súa muller cando regresa á vila. A aventura así como en Ulises fai desenvolver un lado espititual, máis ben un ciclo espiritual que queda nos entreactos dun discurso lexendario. Asimesmo atopamos resquicios da lenda celta de Lancelot, do amour fou, predecindo así un himno á unidade ó mesmo tempo que á diversidade das apariencias. Condensa todas as categorías do relato nun ente sui generis que é o propio relato fílmico.

Soon it be cold enough presenta unha portada ben ilustrativa do que vai ser a lectura do disco: unha paisaxe na que destacan as árbores só elas e todo tinxido de branco cunha composición que nos deixa prenetrar nese bosque cálido ainda que frío e que parece acubillar o son da voz solista e  insólita entre as súas polas finas e alargadas ata o infinito ( estando en fóra de campo) desdebuxando os trazos e atrendo cara si golpes e ruidos exotéricos que se agochan tras a melodía principal a dunha guitarra que por momentos deixa de ter protagonismo para dar paso a sons máis sintetizados.

Akira Kurosawa foi coñecido e entendido en Europa grazas ao premio de Venecia no ano 1950 polo grande filme Rashomon. No discurso ao recoller o premio afirmaba que tiña unha débeda para coa humanidade e a paz mundial.  Nos seus filmes constátase  un barroquismo interior das súas personaxes cunha moralidade que os acompaña de maneira decisiva ao final. Mostra asimemo o reverso do "bo" para darlle máis profundidade as relacións sobre todo internas non absenta de violencia externa. E sobre todo destaca nas tramas a capacidade de exorcitar o "mal".

 Bresson ( 1907-1999) afirmou  que o cinema non atopara ainda ós seus cineastas, aqueles que lle dean unha nova forma, que crearan unha verdadeira arte cinematográfica e pensa que tampouco se chegou a desenvolver esta arte como se fixo  na pintura ou na escritura. E todo isto con data de 1975 ( Note sur le cinématographe). Nesta época xa se proxectaran os filmes das novas cinematografías europeas pero semella que ainda ten que xestarse algo máis, un plus que vén da man de escribir coa cámara. No ano 1995 recibe o premio René Claire da Academia francesa do cinema.

Magdalena Jetelová de orixe checo crea instalacións que sobrepasan os límites domésticos do espazo. En Area de cuarzo vermello inunda o interior dunha básilica con este elemento ata facelo protagonista do mesmo pretendendo dar visibilidade ós mecanismos do poder despois da Primavera de Praga en 1968 data na que se gradúa en Belas Artes. Con todo, os seus comezos datan dos anos 80 sendo a citada obra de 1992. O seu traballo achégase ao land art e en Island Projeck( tamén de 1992 )reflíctese asimesmo, trazando cun láser unha liña de luz nunha montaña. En último termo pretende dilucidar a enerxía oculta en tódalas cousas.

Louise Nevelson ( Kiev 1899, N.Y, 1988) sostén que a vida en esencia é un misterio e así o reflexa na súa arte que está  influenciada pola arte africana descuberta no Musée de l'Homme nunha das súas viaxes a París así como da arte precolombina. Traballa esencialmente con objets trouvées á maneira de foundfootage sendo a madeira o seu material favorito realizando obras escultóricas cuxa fluidez proceden do achegamento coa danza, empregando tamén o aceiro. Separando as cousas das súas funcións primarias convertíaas en obras artísticas.

Manter a unidade do corpo e da alma é igual a seguir vivo segundo o pensamento de Marina Abramovic ( Belgrado, 1946). Nalgunhas das súas performances actúa cos límites da dor corporal infrinxíndose cortes-un deles debuxa unha estrela para representar a época de Tito-. O seu corpo é o material fundamental sobre o que traballa; pero asimesmo emprega outro tipo de materiais como os ósos de animais. Nesta ocasión escenifica a masacre, metáfora- signo dos cadáveres da guerra da antiga Iugoslavia. Nas últimas emprega ao público como elemento actante poñendo a proba por exemplo a súa paciencia.

Unha banda de protopunk que saca Young Loud and Snotty no ano 1977 e cuxo titulo desvela que eles, Dead Boys forman parte dun movemento contracultutal desenvolvido en USA e que ten a nova música como factor referencial asi como unha actitude de protesta e insafisfacción coa sociedade da época. Tal é a súa proposta que chegan a afirma :  " Fuck art let's rock". Relaciónase coas figuras da época como Iggy Pop ou Joey Ramone influeciándose reciprocamente. Deste disco no ano 1997 editáronse os remixes pero quedarán na historia da música por ser actantes do comezo do punk nos setenta.

Tsuyoshi Yamamoto é un virtuoso do piano. Coa súa banda Tsuyoshi Yamamoto Trío firma no ano 1974 Blues for tee. A elegancia das notas deixan paso a momentos elevados nos que o instrumento se achega a espazos de axitación para despois sermos inmersos nunha calma activa.  É case unha hora de idas e vidas, constantando un tempo case en espiral, á maneira do eterno retorno. Curiosidade é que ( e pasa nalgúns outros moitos casos, sobre todo se falamos de directos) nesta gravación os músicos comunicánse entre si para levar o ritmo ou como manifestación de ledicia polo devir da acción.

Eddie Higgins: ou como canonizar a un clásico- non recoñecido- de jazz. Este pianista nace en USA  e adica toda a súa vida ao jazz, rozando xéneros como o bebop. En Portrait in black an white(1996) deixanos unha hora de puro jazz no que tamén temos oportunidade de deleitarnos con outros instrumentos como o violín e no que colabora con outros grandes como Jobim. Tocaba para varios club de jazz, se cadra os máis importantes como Blue Note. Pode compararse cos grandes como Bill Evans do que por outra parte foi unha influencia para éste.

Os dereitos humanos téñen que respetarse ainda que exista unha confrontación. Partimos da base doutro dereito: o de manifestación. Esta é a realidade que se está a vivir en México. Concretamente no estado de Guerrero. Tras a desaparición de máis de 40 estudantes e tendo como precedente a morte por parte das forzas de seguridade ( que actúan á marxe da lei) de estudantes da capital, son moitos os que están a pedir explicacións e xustiza. E como contrapartida queimaron o Pazo de goberno do estado de Guerrero.

Etienne Jaumet convertiuse nun grande da electrónica seguindo ao mestre Steve reich; non obstante este francés conseguiu un selo de identidade propia gracias a traballos como Entropy que comezan con notas industriais minimalistas para dar paso a bases techno. Unha viaxe polo seu universo sonoro pode encallarnos na beira da praia na que disfrutamos dunha rave ou ben transpotarnos a un planeta máis árido e sempre cun ritmo que nos fai transcender os propios acordes que tamén poden ser discordes por momentos. Un ep que non deixa de ser hipnótico e que da fe da entropia entre autor e público.

Duane Michals retrata en tres fotografías o rostro de Andy Warhol e faino xogando co mvemento de tal forma que na derradeira fotografía apenas se lle ve o rostro. Michals sotén que a secuencia de imaxes confírelle a fotografía maior transcendencia, considerando que suxire moito máis. Estas fotografías foron realizadas no ano 1973. Michals sempre xogou no seu quefacer cos conceptos de real e imaxinario transpasando fronteiras entre o un e o outro. "Non creo no visíbel" afirmaba e desexaba ampliar o potencial cognoscitivo das narracións puramente visuais.

A fotografía, nalgúns casos , pretende desvelar o estado anímico e ou espiritual de quen está sendo fotografado.  Este é o caso de  Richard Avendon que estuda na Universidade de Columbia en USA, e concretamente estudos de filosofía sendo autodidacta en canto ao traballo fotográfico. Neste destacan fotos de Chaplin pero aqui destacaremos a que capta a Ezra Pound. Un retrato cru que significa ao rostro do poeta e fano de tal xeito que nos desvela unha especie de dor existencial ainda mesmo tendo os seus ollos  pechados; pero éstos non deixan de transmitir dende o interior do seu ser.

Paisaxe erosionados, a terra na súa faceta máis árida, a natureza pura: esto é o que retrata Ansel Adans nas súas fotografías, que datan da primeira metade do século xx. Destacamos Val da Morte, do ano 1948, unha fotografía na que a dureza do chan se transmite a perfección e as súas ondulacións poden asemellarse os surcos dun rostro destruido. Unha peza que é máis orgánica que panorámica( está máis preto do obxectivo)  e que nos fai ser espectadores -como nun voo- das colinas de California. Outra que se lle asemella a esta é o Cañón de Chelly( 1942) que ten máis profundidade de campo, pero que orbita en torno á idea da inmensidade da paisaxe.

Cómo sobrevivir ó tempo, ós bos tempos e pensar que o presente e futuro poden ser igual ou mellor que o que deixamos atrás? Juana Molina leva tocando a guitarra desde cativa- pódense ver as sesións con Charly García- e reinvéntase a cada vez a pesar de que existen notas comúns, un selo de identidade: ela é a protagonista ineludíbel de todas as composicións tanto en decisicións de produción como nas temáticas. Asimesmo o son da súa voz segue a ser o seu máximo significante e ainda que transformada cos anos, non deixa de ser bela ou é-o incluso máis.

Paint it black ( a banda) crean un potente tema de hc "Past tense future perfect" do albume New Lexicon, que une a súa vida con algo máis grande e mesmo etéreo como poden ser as estrelas e os satélites, que orbitan en torno a nós  máis do que o poida facer un deus creado/imaxinado por nós mesmos. O ritmo aceleradísimo da canción tanto en guitarras como en batería fan que teñamos ganas de saltar ben alto. Unha mensaxe fortemente positiva que remata asumindo que non estarán decaídos ou rotos no futuro  senón que se manterán firmes nas súas crenzas.

Angus and Julia Stone bríndannos a oportunidade de escoitar voces cálidas, delicadas e completamente sinceiras. Un son de  pop de cámara, no que as relacións son a linguaxe, aquela que deixa ver como nos afectan as filosofías dos outros, esas coas que non estamos de acordo, como o poliamor ( para eles). Memories of an old friend, pode traernos ao presente esas vivencias cos vellos amigos, os que sempre están ainda que non estén e transladarnos ao campo onde se facían picnics no alto da cidade ou ben ás tardes de televisión con clásicos- modernos- fílmicos.

Achegado ó power pop e mesmo o post punk é It could be real ( Me and the bees, 2010). Unha cápsula de 2 minutos nos que os estribillos levan consigo os rifs de guitarra apresurada e coros que os fan máis disonantes. Un alegato ao esquecemento do mañá coa idea de refrescar a vida e mesmo de casar en modo fantasía, asi como poñerse en mans dun ritual que se transforma en algo cotiá ata facer da nosa propia existencia algo "real ou ben convidar ó outro á propia ensoñación facendo dos soños( como pretensións) un lugar común.

Colonia de Reino Unido até 1997, Hong Kong é desde entón Rexión Administrativa da República chinesa ( comunista). Este pais está a ser testemuña dunha das manifestacións máis importantes despois da revolta de Tiananmen( 1989) perpetrada principalmente- como a outra- polo estudantado ao que se unen traballadores e ou simplemente simpatizantes. Reivindican unha apertura do rexime comunista e a independencia de China. Si, os dous factores, e que ben se poden inscribir nun contexto internacional no que se pide máis democracia e a emancipación dos povos.

Esta canción compúxoa e escribiuna despois de que a súa moza ( a da casa, non a dos concertos) tivera un fillo. O amor case o salva( case) porque en realidade só sentía compaixón non amor. Si, certo unha compaixón na que tamén tiña cabida o cariño e a calma de atopar a alguén no fogar. Esto é xogar a dúas bandas, e como din en Franza quen ten máis dunha muller perde a alma. Ou cando menos esta fragmentase e no mellor dos casos divídese. O video de Love will tears us apart, é case como un concerto para ninguén ó que chegamos cando alguén nos abre a porta deste espazo no que o grupo está a tocar. Sós.

O seu grande éxito A garota de Ipanema foi reinterpretado por  moitos músicos a nivel internacional. Antonio Carlos Jobim, nace en Rio de Janeiro e morre a finais do século pasado. Stone Flower( 1970) é un albume que respeta a tradición da bossa nova a través dunha edificación sonora preparada con receitas de jazz ( sempre tiveron nexos de unión) e que nos convida a deixarnos deleitar por un sabor agridoce. Jobim multiinstrumentista- piano, guitarra, vento- elabora un disco sobrio o cal oscila entre o triunfalismo e a perda. "Vou voltar" , un tema no que el tamén canta, é  unha declaración de intencións( amorosas).

Mali independizouse de Franza no ano 1960; 30 máis tarde saía o disco The river. O seu autor é considerado un dos músicos máis importantes da áfrica negra. Foi o único supervivente de 10 irmáns, e foi chamado farka pola súa tenacidade ( significa asno na  língua nativa dos territorios do norte do país). Á música de raiz engádelle elementos do blues interpretados a través da guitarra eléctrica pero asimesmo toca instrumentos propios de África como a cabasa. Obtivo éxito internacional gañando 2 grammys na sección de músicas do mundo.

Afro é o séptimo albume de Dizzy Gillespie, do ano 1953. Este músico nace e morre en USA e, ao longo da súa traxectoria, foi un dos que máis experimentaron con fórmulas mixtas de jazz moderno. Sempre coa herdanza afroamericana presente nos seus traballos achégase a música cubana e colabora con músicos de Cuba. Importante foi o seu encontro con outro dos grandes, Charly Parker con quen tamén tocou. A trompeta en Afro é sólida e delicada e lévanos de paseo por outros mares durante pouco máis de media hora na que estamos expostos á presencia de sons que tamén nos poden facer bailar.

Damon Albarn non é novo nisto, nisto da música queremos dicir. Xa en solitario sorpréndenos ( sorpréndenos?) cun albume no que a súa voz disfruta do deleite e da simbiose cos demáis instrumentos, e tamén estos producto duns arranxos máis que delicados, teñen moito que dicir. Everyday Robots, soa fresco e sendo intimista revélanos que estamos diante dun verdadeiro autor, que canta a un "you" que eterno descubre detrás a un suxeito femenino. As veces hipnótica, e postsicodélica, pode ser un elemento especial para unha cea para dous.

Tornado tropical que leva ventos cálidos. Así soa Blues and roots ( 1960), unha manifestación extrema da natureza que asolaga unha illa enteira: a da nosa percepción sonora, posicionándonos na parte duns ouvintes que asumen o fulgor que vén das cordas do contrabaixo durante pouco máis de 30 minutos nos que a cadencia se eleva e descende á manerira dunha montaña rusa. Escoitamos o son das voces que claman por  un lugar no repertorio, berros catárquicos que ocupan o lugar de remuíños, mesmo de tronos que acompañan esta tempestade. E por momentos volve a calma.

O azar é esa motivación curiosa da vida que vén da man do non reglado. Dadá, nome do movemento artístico, foi escollido ao azar por Hugo Balls o seu fundador dun dicionario francés e  significa cabaliño de xoguete. O Cabaret Voltaire nace e ten como vocación o divertimento xa que, segundo os seus compoñentes interpretan, é a diversión a fin da nova humanidade. E tamén, como non, a sorpresa. Balls ante os membros de dito cabaret presenta en 1916 un poema recitado por el constituido por fonemas e interxeccións sen significado, sendo unha oda á plasticidade do son.

O cusbismo foi un movemento iniciado en 1907 por Picasso entre outros. Segundo este pintor non tiñan a intención de facer cubismo senón que simplemente sacaban o que tiñan dentro. Pódese dicir que durou ata 1914, non obstante perdurou na historia xeral da pintura. Para os críticos da época era un tipo de pintura formada por cubos, de aí o nome e ademáis foi o primeiro movemento que precisou de exéxese por parte desta crítica, definíndoo ó mesmo tempo que a realización dos lenzos. Nunha época na que a teoría da relatividade invade todos os campos, incluso o artístico, esta pintura proclama o dinamismo da humanidade.

Dende 1911 ata 1913 desenvólvese o grupo pictórico O xinete azul. Entre os seus membros destaca Kandinsky que asimesmo foi o fundador. Os artistas deste movemento transformaron o expresionismo alemán e miraron cara a arte oriental, o medioevo e o primitivismo . Con todo tamén se influenciaron mutuamente  co fauvismo e o cubismo, coetáneos. Realizaron dúas exposicións colectivas en Alemaña- que máis tarde serían itinerantes- contando coa presenza de pintores como Robert Delaunay ou Henry Rousseau.

Os amantes de Magritte é unha das súas obras máis valoradas realizada no ano 1928 en pleno desenvolvemento do surrealismo. Este autor belga chamado René firma case unha vintena de obras que se asimilan a este movemento artístico.Nesta, en Os amantes retrata a un home e unha muller separados por un veo que non os deixa verse. Se cadra así son todos os amantes: imposíbel de ollarse verdadeiramente pois todos poñemos un algo que nos enmascare. René pretendía que os seus espectadores se fixeran hipersensitivos á súa pintura e tamén por extensión ó entorno.

Figuras xunto o mar ou O bico ( Picasso 1931) é un lenzo de grandes dimensións que pode parecer unha escultura xa que achamos elementos dinámicos e grandes trazos na composición das figuras. Dende 1920 Picasso levaba experimentando coas formas ata afastarse do modelo natural e traballa en consonancia co surrealismo da época. Así as persoas redúcense a pezas esféricas das que deducimos as partes corporais como a cabeza, as pernas ou os brazos que forman un todo pero con falta de cohesión dando cabida á   imaxinación para completalas.

Mulleres correndo pola praia é un lenzo de Picasso de 1922. Nel achamos os antecedentes do que sería máis tarde a súa obra, concretamente os comezos da súa etapa cubista que tanto o caracterizaría. En canto a estos apreciamos nas formas dos corpos da mulleres distorsión, esto é que se agrandan brazos e pernas pero constitúen un todo homoxéneo con coherencia. Dalle importancia ao movemento sendo unha peza moi dinámica que capta a carreira das mulleres. En canto ó rostro vemos que nunha das figuras está perfilado, non así na outra e o fondo e a area son só un indicio das mesmos.

Os videos de Neshat (Irán 1957) versan sobre a relación entre oriente e occidente, a tradición e a modernidade. Unha dicotomía que hoxe está ben presente no ideario mundial, sobre todo co incremento do fundamentalismo relixioso. En canto a estructura dos videos, estos abarcan todas as paredes do lugar de exposición para crear un espazo no que estos se comuniquen internamente, dialoguen logo. En Soliloquy, con dúas pantallas, proxecta a imaxe dunha muller de Irán a carón de outra de USA, gravadas nas súas diferentes accións vitais.

O primeiro ep de Fugazi titulado como a banda data do 1988. A primeira canción Watting room é unha apertura chea de poder. Un poder oscilatorio que fai que estemos á espera dun gran momento, algo parecido ós nervos antes de saír a escena. Give me the cure - o quinto tema- é un alegato a favor da curación a través de compoñentes espirituais que non pode ser causa de inmobilidade senón que ten que proporcionar axitación. Un bo comezo este disco, que só era un aperitivo do que nos esperaría despois ata a súa disolución no 2003.

The van Pelt son esa banda que exemplifica o postpunk. Activos desde 1994 despois de anos sen publicar firman un ep no 2005, un sete pulgadas titulado Same as stone. Con The good, the bad and the blind obséquianos con un tema de hardcore melódico que remite a bandas como Mogwai calmando así as notas de guitarra e deixándose levar por un sentimento elevadamente agradábel ata perpetuar a dor , que desaparece ao ver a esa persoa que nos translada a un mundo mellor salvándonos do tedio como se dunha vacuna se tratase e poñendo entre nós e a vida unha bocanada de aire fresco.

Play Ground tv ofrécenos o concerto que fixeron Delorean e Jhon Talabot no backstage do  Sonar 2010. Fixámonos en Sunshine, un experimento sonoro que invita a participar dos sons electrónicos surxidos dos instrumentos analóxicos que se transmutan con sintetizadores ( o caso do piano). Unha liña de voz que pode parecer a dun ritual dun pobo indíxena ou o mantra dun budista, na que se entrevé a palabra future. Pois si música do futuro que se instala no presente e que deixa os nosos ouvidos co rescaldo de axitación versus calma  que nos proporciona a súa música.

Santa fe ou como esquecerse da morte da persoa amada. Beirut realizan un videopclip no que os desastres se fan múltiples pero el o protagonista pode ver rebaixada a penuria a través da imaxinación. Pensar que aínda está con el nunha praia considérase unha vía de escape, é dicir, aparatarse da realidade.A canción en cuestión, como case todas as de Beirut, vese engalanada co son da trompeta ao que acompaña a batería rexa e a voz peculiar de Zach líder da banda que asimesmo nace en Santa fe (Novo México) e que leva en activo con Beirut desde 2006.

Kexp é unha emisora de radio de Seatle, que tamén organiza concertos con grupos de indie rock e que se poden ver na rede. Entre eles, visionamos a Delorean grupo basco que ofrece un directo contundente. As guitarras mestúranse cos sons máis electrónicos dos sintetizadores que os fan achegarse ao experimental, pero non deixan de recordarnos outras bandas como os Black Keys ou Strokes. Son un dos grupos con máis proxección internacional do momento. e segundo as súas palabras aman facer tournée por USA.

Julia Holter canta con ese ton agudo que a caracteriza acompañada do ineludíbel son dun violín na canción This is a true heart, que vén significado por un videoclip no que prima o narcicismo con mulleres que , despois de pintarse os beizos de vermello, lle dan bicos ó espello dun hotel calquera no que elas son as espías tentando esclarecer un asasinato dunha loira que xace nunha cama. Aires hipnóticos( sobre todo nas primeiras notas) , que exhalan do barroco na liña das cordas, para unha canción que se inclúe no seu disco Loud City Song, o  terceiro disco (2013) da cantautora nada en L.A .

Three Blind Mice é un selo xaponés fundado na década dos setenta que abarca o amplo abano da música jazz do Xapón pero que intenta dar cabida á música jazz máis experimental. Entre os músicos atopamos a Tsuyoshi Yamamoto que firma un elegante disco co seu trio; un disco rápido, exquisito e evocador que se titula Blues for Tee de 1974 no que toca o piano con unha maxestuosidade tal que recordas ós grandes como Bill Evans, e non obstante tamén se aprecia as ganas de xogar co instrumento ata facer algo que  poida denominarse simbiose.

As nubes que pasan, unha nota de guitarra sostida e os paxaros que cantan: así comeza Towers, o videoclip de Bon Iver que ten como protagonista un vello encantador ao que lle gusta conducir polas estradas solitarias dunha vila dos USA cara un destino que non pode ser outro que o mar onde lle espera unha barca. E  el só caerá á auga para saber que pode sobrevivir a flote como se dunha ceremonia se tratase onde voan golondrinas (e queda un grolo de alcool na botella). Ela está aí para acoller os segredos dos que cantan aos subterfuxios do amor.

The end's not near é unha canción de Band of horses que soa a despedida, con avión e mans saudando ao ar ( imaxe da súa portada). Un lugar mellor ao que poder chegar recibindo o espazo coa valentía dos iniciados e todo isto para cantarlle ás sorpresas da vida. De fondo unha guitarra eléctrica sofisticadamente hilarante cunha base percusitiva que marca os compases ledos e calmos do ritmo xeral da peza. Unha metáfora da viaxe, dun suxeito do século xxi que acha constantes cambios e opta pola perspectiva múltiple.

Os tuaregs, en África, loitan para que se lles recoñeza como pobo. Concretamente de Mali son o grupo musical Tinariwen, que despois da súa viaxe por Occidente chegaron a recibir o Grammy no ano 2012 ao mellor album World Music.  Deíxannos un concerto no mítico Tiny Desk Concert, con tres membros ( dúas guitarras e percusión). Son unha voz para as mencionadas luitas e a súa música evócanos as mesmas pero tamén as paisaxes áridas do deserto, un algo máis poético que se mestura coa política. Unha música con raices que aposta así por gardar a tradición.

Unha apertura que evoca unha paisaxe hawaiana durante case un minuto para dar paso á voz de Georgia Hubley ( esposa de Ira Kaplan), sinuosa e doce que lle canta ós segredos do  amor.  O videoclip desta canción de Yo la tengo ten como protagonista o surf e as perfectas ondas californianas nas que deslizarse un día de vran. Today is the day, no que pensar en ti e os recordos amoréanse nos cinco minutos que dura o tema. Eles levan facendo música dende 1984 e seguen en activo. Nós seguimos a escoitalos coa mesma emoción que ó comezo.

John Cage pai da música experimental que xorde en N.Y ofrécenos unha achega co piano chamada Dreams. Un paseo tranquilo por unha composición que a diferenza do grosso da súa obra non é tan experimental senón que bebe de fontes clásicas, da maneira clásica de tocar este instrumento influenciado entre outros por Erick Satie. John Cage morre no ano 1992 e tras de si deixa unha obra que pasará a historia. Esta é 4'33, composición sen nengunha nota, é dicir, o silenzo e que foi interpretada para o público con orquestra.

Unha delicia, enmarcada nas notas dunha guitarra clásica. Así en acústico canta Damien Jurada Everything Trying, canción delicada e ensoñadora que nos transporta a un mundo onde mirar directo ós ollos da persoa amada , en profundidade, ata descubrir a súa aúrea. Vemos unha performance del no medio dun bosque en Colorado, facendo da súa voz un elemento máis da natureza. Desde esta perspectiva nada pode ser erróneo achegándonos ó concepto de beleza e de verdade. Unha delicia, o dito e é máis un alegato á sinceridade.

A cadencia como o sfumato dunha pintura disólvese durante os tres minutos de canción. Tree Bones de Port O'Brien é un percorrido por consideracións de orde familiar na que se fai referencia á relación entre irmáns a través dunha paisaxe onírica na que a natureza está presente. As notas de guitarra van acompañadas de sons de violín que leva o fío rítmico en toda a peza. E en todo este entremado a casa como fin a conquerir, atopar un fogar, un novo no que poder descansar dunha viaxe emprendida para descubrir unha sensación de liberdade.

Esta canción é , como case todas as súas, un misterio. Un misterio doméstico no que dislucidamos unha relación que, parece, acaba de comezar.Semella que os dous non se coñecen ben, ou non o suficiente porque aínda se crea a sorpresa. Unha letanía de accións que desvelan que o día a día pode convertirse en algo extraordinario. A canción é O peor poema e o autor é  Sr Chinarro.  O ton da mesma demostra que hai unha especie de pacto de convivencia pero que, con todo, tamén hai marxe para berrar.  E que sempre se pode cambiar de tema( no peor poema).

Vilgot Sjöman firma Son curiosa amarelo/ Son curiosa azul, un filme díptico do ano 1968. A protagonista é  unha muller que vive  a súa  década dos vinte e pertence a sociedade sueca, como o director. O filme fai un repaso pola súa vida, unha vida levada a cabo de maneira alternativa ao mainstream e que tamén se encadra nas loitas postmodernas do ano 1968.É salientábel no filme (con respecto a nosa posición de cidadáns do estado español) que na época da dictadura franquista ela, a modo de xornalista- independente- pregunte á xente que ve pola rúa que é o que pensan do rexime de Franco.

Whatever Works ( Se a cousa funciona) de Woody Allen estreada no 2009 é un cántico a transformación persoal e social. As persoaxes que vindo dun medio tradicional cambian ó chegar  N.Y  emprenden unha vida totalmente nova e distante do que era. Non obstante, a protagonista femenina xa tiña idea de facer algo distinto coa súa vida no momento de iniciar a viaxe, non así a súa nai quen chagaba a  cidade coa pretensión de que a súa filla regresase ó campo. A nai dela é para min a grande triunfadora e a personaxe que acada unha maior metamorfose. Con todo o final feliz, rematando cunha oda chea de ledicia, é-o para todos eles.

Songs from Woody Allen's films é unha coleccción de cancións que aparecen nos filmes deste director. Cómpre destacar primeiramente que el tamén é músico e que polo tanto debe ter unha sensibilidade especial para esta arte. En case todas as súas películas elixe música jazz, recurrindo ós standars. Este volume é polo tanto unha ocasión inmellorábel para achegarse a este xénero e asimesmo para poder sumerxirse de novo nas súas películas empregando o oído.

O cubismo foi o movemento artístico que precediu as vangardas ( in sricto senso) a comezos do século xx, xa no primiero decenio. O fundamenal deste movemento é que racha cos preceptos renacentistas de perspectiva creando o lenzo desde todos os pontos de vista do obxecto a representar, trazando así unha perspectiva múltiple. Entre os seus fundadores destacamos ó fundamental Picasso ( quen viñera dunha tradición pictórica anterior clásica) sendo unha das súas obras, O Gernica, un fito. A aparición da fotografía permitiu á pintura liberarse da representación da realidade e optar por novas vías.

Canto ás espigas(1929) de Maruxa Mallo demostra que as súas pinturas están fortemente influenciadas polo ideario galego e as súas costumes. O millo vén sendo un alimento que destaca na ideosincrasia de Galicia. Así, achamos o mundo rural nos lenzos pero como elemento de pinceladas surrealistas pois éstos están, como se dunha acrobacia se tratase, enriba dos dedos da muller que os sostén. Unha muller, como moitas que aparecen na súa obra, inmortalizando a figura femenina. Non deixa de ser unha pintura figurativa pero achégase ó estilo cubista polos trazos marcados e as hipérboles que no seu conxunto procuran unha visión metafísica.

Maruxa Mallo está considerada unha das pintoras máis vangardistas de Galicia que asimesmo pertence á xeración do 27 española ( xunto con Vicente Aleixandre, por exemplo). Nacida en Viveiro vaise a estudar a Madrid onde se relaciona con escritores e artistas como Salvador Dalí.Ó estalar á guerra civil foxe a Arxentina onde colabora na revistas de Borges chamada Sur. No 1991 recibe a Medalla de Galicia. De entre as súas pinturas surrealistas destacamos Canto das espigas ( 1929).

Ata finais de setembro podemos ver no Musée d'Orsay as esculturas de Jean Baptiste Carpeaux, escultor francés do século xix. A súa formación revela un alto coñecemento en técnicas do movemento. Por outra banda nunca abandoa os preceptos da arte barroca e a súa formación  e inspiración teñen que ver coas viaxes que realiza a Italia, principalmente a Roma.  A súa obra La Danse(1869) situada na fachada da Ópera de Paris foi duramente criticada por falta de decoro. Asimesmo realiza Bacante con rosas uns anos antes( 1961) onde podemos atopar motivos que proceden da mitoloxía grega.

I'm so tired é a canción de Fugazi máis sosegada pois excepto esta todas son dunha enerxía case incalculábel. Non obstante falamos da música porque a letra si que está cargada de potencia. O camiño de cadanseu debe estar rexido polas decisións propias sen mirar ao redor. A envexa que se menciona na canción é un estímulo para seguir adiante e por iso non pode convertirse nun obstáculo que paralice. As notas do piano envolven nunha atmósfera cargada de intimismo para acompañarnos nun día no que precisemos un impulso.

Un dos documentalistas máis relevantes da URSS foi Dziga Vertov. Para el o cinema é un sistema ó servizo da revolución e mediante a montaxe ( o aspecto específico do cinema) admite que se pode  formar ideoloxicamente. Pero ademáis é unha montaxe que se asimila ao fenómeno poético creando relacións entre unhas imaxes e outras que se basan nas figuras retóricas. Un paseo pola vila de Moscú é  o que realiza en  O home da cámara(1929) un dos primieros documentais da historia. Os seus traballos son denominados cine-verdade ( kino-pravda). Anos máis tarde, en Francia créase o grupo Dziga Vertov, dirixido por Godard para homenaxear a este cineasta, cuxo legado foi transcendente.

Man Ray en Nova Yorke foi un dos pioneiros no que a pintura abstracta se refire, nembargantes é coñecido máis polas súas fotografías. Entre elas atopamos unha de 1932 que retrata a Pablo Picasso e unha máis antiga ( 1922) onde podemos ver ao cineasta Jean Cocteau. Con todo son máis significativas a súas fotografías de espidos nas que practica con técnicas experimentais como son a solarización. Ray nace en USA pero trasládase a Paris onde entra en contacto co grupo surrealista ( xa antes en N.Y foi o cofundador do grupo dada desa cidade) e da época é a famosa fotografía o Violon d'Ingres.

A fotografía de Robert Doisneau e transparente e inequívoca retratando a realidade en si . Así o resultado por unha banda é dunha pureza artística e por outra consigue un efecto documentalista. Pretende co seu traballo extraer anacos de vida na cidade de París de onde é orixinario e faino deixando proba estética (eterna) en fotografías como a do" Bico ante o concello", pero non retrata só a xente anónima senón que tamén inmortaliza un instante da vida de Picasso en compañía da súa amiga Françoise Gilot no ano 1950.

A Chema Madoz concedíuselle o Premio nacional de fotografía no 2000. Un ano antes o Cegac realiza unha retrospectiva das súas obras de finais dos noventa. Os seus temas recurrentes son a transformación do espazo habitual e ou real, inducindo elementos novos a dita realidade. Esto é facer de obxectos cotidianos un algo que teña outro uso( convertir unha alcantarilla nun escorre pratos). Emprega principalmente o branco e negro para as súas composicións e volvendo sobre as temáticas tamén ten predilección pola choiva ou as imaxes producida pola mesma( un vidro con gotas de auga).

Ronen Golman é un fotógrafo contemporáneo que realiza fotomontaxes. Engade, ós elementos reais, anacos doutras realidades recreadas. Salientamos aquela na que un paraugas recibe como se for auga, unha bacanada de mazás, verdes. Destacamos a cor pois predomina o branco e negro( tanto no fondo como na vestimenta do home) pero é resalzada polo verde da froita. Non deixa de ser unha fotografía surrealista e incluso nos fai pensar en René Magritte, non obstante ten un pouso máis actual.

A natureza é fonte de inspiración de moitos artistas. Edith Meusnier traballa neste sentido coa creación de natureza artificial que  non oculta a verdadeira senón que a potencia nunha simbiose que fai chegar a catarse ao espectador. Empregando materiais textiles elabora mantos de vexetación que traspasan límites como pode ser o da beira dun río, unindo así as mesma con anacos de tea que permiten cruzar no ar a auga. O resultado é o dunha beleza que dialoga co espazo facendo despertar a imaxinación, pois invita a pensar en termos de harmonía entre o que xa está e o que pode ser.

"Casa Tomada" é o nome da instalación de Rafael Gomezbarros que se pode ver la Saatchi Gallery de Londres despois de ter pasado por edificios emblématicos de cidades que tamén o son. Con esta  obra na que se poden ver formigas xigantes que se apoderan dos espazos, pretende dar visibilidade os inmigrantes de Colombia, o seu país de orixe, nun contexto no que a violencia nas súas diversas vertentes leva ós colombianos a desprazarse de maneira forzosa.  A peza forma parte dunha exposición que leva por título "Pangea: Nova arte de África e América Latina".

Para crear conciencia sobre os desastres da guerra en Londres asistimos a posta en escena dunha instalación que conmemora a participación de Gran Bretaña na i guerra mundial. Consiste na construcción de máis de 800.000 amapoulas de cerámica que saen da ventá da Torre de Londres e que se extenden pola chan sendo a metáfora de todos os mortos na guerra. Foi realizada por un artista da cerámica chamado Paul Cummis e polo escenógrafo Tom Piper baixo o título Blood Swept Land and Seas of Red.

Son coñecidos os seus filmes psicolóxicos, non obstante tamén dirixe outros con temáticas diversas. Referímonos a Hitchcock e a Encadeados (1946). O director opta por unha historia de amor nun contexto político internacional como é o da fin da IIGuerra mundial. Concretamente son dous espías que tentan disolver unha organización nazi en Brasil. Está filmado en Rio de Janeiro e protagonizado por Ingrid Bergman e Cary Grant, dous grandes de Hollywood. Foi producida por RKO.

"Il n'y a hors du texte" palabras sobre a deconstrucción de Jacques Derrida, filósofo francés que morre a comezos do século xxi. Analiza desde fundamentos que veñen de Heidegger, precisamente da súa obra O ser e a nada, como os significados só poden ser relativos e polisémicos e que  éstos  poden ser extraídos da propia estructura da linguaxe na que están redactados. Así chégase a conclusión, contrapoñeéndose a idea de racionalidade, de que finalmente non se pode acadar ningún sentido concreto. Con isto, quere desvelar que non hai interior ou exterior dun texto e que as palabras tamén se miden polo que non está escrito e que ao final o que queda a e retórica   (confluíndo coa semioloxía)

Ano 1964, A love supreme. Coltrane. Potencia e elevación que fan desta peza un chamado á acción para así apostar a todo ou nada entre notas precisas e voces que recitando as palabras " a love supreme" nos achegan a carón dunha composición   case sobrehumana polo que ten de espiritual. Un rito que hai que saber encallar, facer chegar a porto, e levalo a través das sinuosas e directas demostracións de virtuosismo, coa paixón daquel que  sen máis acolle, no abismo,  a ovación entre as súas mans que son o medio para expresar, se cadra estupefacto, a ledicia do que manifesta con elegancia  os sentimentos máis sublimes.

Once upon a time. A terra chá. E o título dunha canción de A.E. Mestura de paisaxes entre USA( nos territorios máis antigos) e Galicia onde as experiencias propias relatan o que non deixa de ser unha vivencia común. Seica me declararon a guerra. Así comeza, e relata con un ton espiritualmente cotiá as abnegacións por límites do vivido e ávido de ter máis presenza. En primeira persoa, acada un motivo plural, levando as letras a territorio propio, desvelando que o alleo non é máis que o que rechazamos e conxugando a perda coa historia, aquela na que as conquistas tamén son unha autobiografía.

O raio verde de 1985 é un filme de Eric Rohmer que narra con auténtica paixón pola cotidianidade como a búsqueda do amor é ante todo un fenómeno no que conta o inesperado e  que ademáis se conxuga coa propia manifestación da natureza, e así vemos un todo entre o ser e a mesma, non obstante é preciso estar moi atentos ós signos que nos fan levar ó mesmo pois é todo tan delicado que un pensamento abrupto pode desfacer o destino. Tamén é un filme de loita persoal, de chegar a encontrase a si mesmo. Non se pode abdicar para atopar o amor, éste é o refrán do filme.

Se chegamos a percibir o movemento dun filme é grazas a persistencia retiniana. A retina reacciona ó recibir a luz, formando unha compoñente ácida, que transmitida a través do nervio óptico chega ó cerebro e permite a sensación de continuidade.  Deste xeito as fotos fixas unha detrás de outra producen dito movemento. A velocidade estandar é de 24 fotogramas por segundo no cinema. O sistema visual pode ser entendido como a capacidade de resposta ós estímulos luminosos. E así pásase da percepción á interpretación e aquí cada cultura ten os seus propios códigos.

Foi Newton quen aportou os primeiross coñecementos científicos sobre a cor, estudiando a desviación da luz mediante un prisma. Deu o nome de espectro coloreado á dispersión das cores que se obtén a partir da luz branca. Por outra bando Goethe, analiza a cor segundo un ponto de vista subxetivo,  das impresións visuais da mesma.Na actualidade unha tarxeta gráfica pode recoñecer máis de 16 millóns de cores. Unha definición da cor pode ser a seguinte: cando un raio luminoso incie sobre un obxecto éste absorbe todas as lonxitudes de onda excepto unha que é reflexada cara ó ollo e que constitúe a cor dese obxecto.

O museo da luz, en México d.f. foi inaugurado en 1996 e desde esa data alberga as obras de arte feitas con luz. A súa ubicación está no Patio do que foi o Colexio de san Ildefonso e é admimistrado pola Unam. Para chegar a el cómpre baixarse do metro O zócalo que está a carón  da praza do Zócalo, lugar central da orografía da cidade. Asimesmo impártense talleres entre outros sobre os fundamentos e principios da fotografía, como tamén sobre a natureza da luz ( enerxía electromagnética emitida polo sol ou por outra fonte luminosa).

Considerado un dos precursores da abstracción, Kandinski realiza as súas pinturas a comezos do século xx. Os seus lenzos cheos de cor fan da expresión colorímetra o fundamento das mesmas. Até o momento en que el compuxo os seus cadros exístía a realización a través da  figuración e foi el quen non obstante comezou a trasladar á pintura a composición a través das emocións que o simple quefacer plástico  lle proporciona.En 1912 publica Do espiritual na arte onde plasma a súa crítica ás institucións artísticas tradicionais considerando que a arte nova debe basearse na linguaxe da cor.

Na Amazonia, indíxenas saen por primiera vez do seu territorio(no norte da selva amazónica) e ésto é grabado por unha cámara do departamento de asuntos indíxenas. Eles son chamados o pobo do río Xinane e a causa da súa saída segundo expertos pode ser que estiveran en contacto con compradores de terra ou mesmo con traficantes de drogas. Segundo a  Funai(departamento de asuntos indíxenas do Brasil) serían unha cincuentena. En xeral as tribus en canto a número van de cinco a cincuenta e rechazan o contacto exterior por causa de experiencias dolorosas como invasións e destruccións.

Belmodo é para Godard o que Jean Pierre Léaud é para Truffaut. Léaud comezou con dito director dende neno protagonizando Os catrocentos golpes que coma Ao final da escapada é do ano 1959 e tamén supón un fito na nacente Nouvelle Vague. Léaud interpreta o papel de Antoine Dionel ( xa nos 400 golpes) e vinte anos máis tarde emprendería unha saga de filmes coñecidos como as aventuras de Antoine Dionel nas que destacan a famosa Bicos roubados. Non obstante tamén o podemos ver noutros roles como en Pierrot le fou ou A chinesa. Nace no ano 1944 e segue a facer filmes.

Jean Paul Belmondo é un actor francés nacido no 1933 e fetiche de Godard. No filme Ao final da escapada (1959) fixo un fito na historia do cinema francés sendo a película que marcou o inicio da Nouvelle Vague e que foi guionizada por Truffaut e dirixida polo mencionado director.  É un dos actores máis prolíficos franceses protagonizando máis dunha vintena de películas. Xa no ano 1988 foille concedido un César pero éste rechazouno. No 2002 casa cunha muller 24 anos máis xoven que el que formaba parte da súa compañía, tendo en común unha filla.

En arte, estase a dar unha situación recente e orixinal  que consiste na reutilización de materiais para a construcción das obras. Deste xeito o fai o artista de Corea Yong Ho Hi, quen con neumáticos realiza unha escultura que representa unha besta, un animal salvaxe. Con isto podemos afirmar que  os obxectos domésticos  sofren unha reutilización e que incluso os objets trouvés poden convertirse en obxectos artísitcos( non esquezamos a Marcel Douchamp) nun momento no que así o cotiá chega a ter o valor de obra de arte. En todo caso é a man do artista e os seus significados os que lle atribúen dito estatus.

Corea do Norte ameaza con un ataque nuclear ós USA en declaracións feitas polo presidente Kin Jong- Un no parlamento da capital Pyongyang, no 61 aniversario da fin da guerra civil de Corea. Ben é certo que a fin da guerra fría rematou e ese ambiente con un binomio entre ameaza contención tamén con ela pero segue a haber rivalidades entre os USA  e as nacións que aínda se dirixen mediante reximes comunistas. Provocacións por parte de USA, pola colocación dun portavión na fronteira con Corea do sur puideron ser os detonantes desta declaración de intencións do norte.

O grupo Smog é o antecesor do que sería o debut  en solitario de Bill Callahan. Un grupo que se caracteriza polos seus sons envolventes e delicados que apuntalan a herdanza dun sentimento profundo para coa humanidade. De onde herdado? da elocuencia do saber vivir entre cancións que descubren sentimentos. A voz do frontman é seducinte e trasportadora a un lugar sen nome que é o lugar dos soños. Ensoñacións perante unha vida ficticia, a creada pola súa cosmogonía que pon de manifesto un mundo interior cheo de sentimentos. E como non tamén lle cantan ó amor, nas súas diversas formas; un canto que clama e reclama sentir con máis énfase.

India song foi escrita en 1975 por Marguerite Duras. O tempo de rodaxe non foi moi extenso, rematándose en dous meses e rodado en mansións de París; mais o lugar de ficción é Calcuta onde ela estivo na súa adolescencia e para dita rodaxe preferiu non volver senón utilizar tan só os recordos que tiña. A trama do filme resúmese nunha historia de infidelidades,  e concretamente na vida promiscua da esposa do cónsul francés da India, que, cansa da vida aburrida que levaba busca experiencias alleas ó matrimonio.É destacábel en canto á produción que as voces ( en off) foron grabadas antes da rodaxe.

A autora de India Song, Marguerite Duras naceu na Indochina francesa no 1914. As súas obras, como o citado filme, están cheas de referencias a esta colonia francesa, e nela hai unhas constantes que se poden xeneralizar  na temática do amar e ser amado. Politicamente posicionada participou na resistencia francesa contra os nazis e foi axudada por Mitterrand para escapar do país. Volvendo as súas obras vemos a ausencia da nai como factor temático, tamén os inicios na aventura amorosa, e o mundo diplomático como  contexto para o desenvolvemento dos seus filmes( dos que moitos teñen unha novela que os precede). Morre en 1996 en París.

Leonardo da Vinci pinta a Gioconda a comezos do século xvi, concretamente entre 1503 e 1519. Actualmente está no Museo do Louvre en París pois foi adquirida polo rei francés Francisco i de Francia.Tamén é coñecida como A mona Lisa pois representa a  Lisa Gherardini. A pintura está feita con óleo sobre táboa mediante a técnica do sfumato e ten unha extensión de 77x 53. O seu sorriso é o máis famoso da historia da arte (e non deixa de ser enigmático) pois a obra é visitada por millóns de persoas ó ano.

O presidente republicano de Texas, Rick Perry ven de manifestar que, perante o fluxo masivo de inmigrantes de México vai enviar a fronteira miles de militares. Desde Texas sosteñen que así pódese loitar contra os carteles mexicanos. Poucos anos despois da construcción do gran muro que separa México de USA os migrantes seguen a perseguir a se cadra utopía dunha vida mellor. Xa hai case 10 anos no primiero de maio, o subcomandante Marcos, uníase á loita polos dereitos das persoas mexicanas migrantes.   En México a chamada La otra campaña, da que forma parte o ezln, tamén se posiciona a favor do dereito a liberdade de circulación da poboación.

Baudrillard explica a idea de hiperrealidade. Esto significa que existe unha realidade máis explícita que o real e pon como exemplo a sociedade estadounidense na que a búsqueda por unha perfección no só estética convirte a sociedade nun escenario. Podemos poñer en relación esta idea cos discursos de hollywood que asimesmo crean idearios e concepcións de como debe ser dita realidade. Así a búsqueda dun amor ideal, o corpo ideal , etc. chegando a construir o que el chama simulacros, que son un proceso que afasta a sociedade da vida cotiá , enlazan co discurso da sociedade do espectáculo.

Linguaxe e cinema analiza a semiótica do cinema desde postulados estructuralistas. Christian Metz pon de relevo que os significados no cinema veñen dados pola construcción do discurso. Así temos por unha banda a obra de arte en si como parte da estética, e a banda semiolóxica citada. Metz establece a diferenza entre fílmico e cinematográfico, o primiero viría da man desa mensaxe e o segundo sería un conxunto de códigos. Xa cara o final do ensaio afirma que na linguaxe escrita hai un límite de símbolos ( os do alfabeto) e que no cinema esto non é así, xa que hai un ilimitado número de imaxes.

John Coltrane é un dos músicos de jazz máis importantes do século pasado. Naciu nos anos vinte e morreu no 1967 en Nova Yorke. Os seus estilos van dende o hard bop, free jazz ata o jazz modal grabando arredor de 50 discos como figura principal; con todo tamén colaborou con outros grandes coma Miles Davis ou Thelonius Monk. Para moitos a súa obra mestra e A love supreme do 1964. O seu legado non é só musical senón que tamén foi un loitador polos dereitos da minoría negra nos USA. En canto a súa vida privada dicir que casou coa pianista de jazz Alice Coltrane quen morreu bastante máis tarde que el, concretamente no 2007.

Mohoy Nagy, ademáis de fotografías realizou filmes aínda que por éstos non sexa tan coñecido, e son un reflexo da arte que se facía nos anos 20, época de vangardas. Nagy pertenceu a escola da Bauhaus e nas súas curtas vemos a herencia desta. A plasticidade é o elemento que engloba as demáis partes do filme, como trazo e cor, e proba que o cinema non deixa de ser unha arte plástica. Da mesma época e con similitudes temos os filmes de May Ray que ben é certo son máis metafóricos, non tan achegados á pintura abstracta como Nagy. Éste ademáis emprega o movemento das figuras xeométricas para acadar o efecto cinético.

Nos comezos da realización cinematográfica atopamos dúas correntes que marcarían os pasos do que estaba por chegar. Referímonos ás encabezadas polos irmáns Lumirère e a Méliès. Os primieros fixeron un cinema máis próximo ó documental, grabando secuencias nas que por exemplo aparecían obreiros saíndo da fábrica ou trens en movemento. Esta é a corrente documentalista pero, por outra bando vemos o cinema do citado Méliès que facendo uso de filigranas coas imaxes deixa a porta aberta ó cine como construcción doutra realidade, a da súa propia imaxinación. Esta é a vía da ficción, pero dunha  ficción como constructo non coma representación dunha realidade creada.

A Modernidade ven sendo o movemento no que nos atopamos desde a ilustración e as teorías kantianas, nas que se priman os postulados racionalistas, veñen a definila. Con todo, na actualidade estanse a formular teorías como a da postmodernidade, pero outras tamén como a de modernidade líquida. A modernidade líquida de Zygmunt Bauman define un periodo, o actual, no que a identidade se constrúe por diversas canles e en constante mutación xa que habitamos unha época incerta e máis alonxada da loita de clases que a comezos de século ( do xx referímonos) e isto supón que os valores da persoa están precedidos por unha busca constante das coordeadas en cambio.

Á busca do tempo perdido trata sobre a memoria e como ésta se modula á maneira de recordos que proceden de momentos nos que un obxecto material se revela como fornecedor dos mesmos. Eses pequenos detalles que non trasladan a outro tempo e que ven poden ser ora  unha taza de té ora o  olor dunha flor. Marcel Proust fai un exercicio de estilo levándonos a unha prosa abundante, explicativa á esgalla e valente polo que ten de autobiográfica. Podemos dicir que esta novela é costumista pola descripción dun xeito de vida, polo detalle na descripción da mesma pero enlaza coa escritura modernista do século xx.

O  surrealismo en pintura ten, segundo André Breton, o seu máximo representante en Miró polo seu automatismo psíquico puro que  desenvolve as imaxes que xorden do mundo dos seus soños ou do seu subconsciente achegándose a unhas revelacións que poden ser clasificadas de naifs. Miró nace en Barcelona no ano 1893 e morre no 1983 na illa de Palma. Nos seus comezos como pintor mostra influencias do cubismo, expresionismo e fauvismo pero será a viaxe a París a que dea o xiro cara o surrealismo aínda que pouco despóis vai abandoar este grupo por diferencias sobre todo políticas pois dá un xiro cara convencións menos comunista e máis individualistas.

O dadaísmo é o movemento que antecede ó surrealismo e do que éste toma algunhas nocións. Para os dadaístas é esencial rachar cos preceptos derivados da razón e postulan a creación dun ser humano novo que basee o seu ser na liberdade tanto de creación como de existencia. Deste xeito para a creación literaria  a construcción faise a través de escritura automática e nas artes plásticas emprégase o collage ou a fotomontaxe.  O que houbo antes deles non ten interese rompendo con toda tradición non só nas artes senón tamén no xeito de vivir, que tamén ten que ir acorde cos seus postulados.

O termo constructivismo aparece por primeira vez no libro Manifesto Realista de Gabo Dien Aléksei Gan que data de 1920, publicado en Rusia pouco despóis da Revolución de Outubro. Moitos dos seus defensores aliaranse cos bolcheviques ocupando postos en museos e institucións artísticas como é o caso de Rodchenko.A primeira exposición constructivista será no ano 1921 sendo a obra canónica a construcción de Vladimir Tatlin para o Monumento á Terceira Internacional, unha torre de 400 metros de altura con estructura en espiral onde se albergaría a sede da Internacional Comunista e que nunca se chegou a construir, tendo non obstante moita importancia os bocetos.

Hoxe fai 60 anos que morreu Frida Khalo en Coyoacán, barrio da cidade de MéxicoD.F.,  onde tamén se atopa o seu museo. Frida naceu en 1907 e desde moi cedo tivo unha relación co muralista Diego Rivera ( casaron en 1929), ambos militantes do partido comunista. A  obra de Frida  fluctúa entre o  realismo,expresionismo e o surrealismo, estando en contacto cos surrealistas parisinos. Destacan na súa obra  os autorretratos onde se pode apreciar esta mestura de elementos; o primeiro data de 1926 ó que seguiron moitos outros, como A Colunma Rota de 1944. Nos seus lenzos deíxaseve ver a súa orixe  pois en moitos hai motivos da arte popular mexicana.

O museo de Rodin está emprazado nun fermoso xardín que acolle entre outras a escultura do Pensador. Na película de Woody Allen Midnight in Paris aparece unha Carla Bruni que representa o papel de guía por dito museo. Pero volvamos co autor. Éste procede do estilo  neoclásico e é considerado o primeiro escultor moderno formándose na escola de artes decorativas. Ten amplios coñecementos en anatomía e considera que é o artista o quen ten que escoller o obxecto a representar e por esta representación que supón inxectar o seu punto de vista , o obxecto renace creando unha imaxe nova ós ollos do mundo.

Eisenstein da un novo  pulso ás teorías cinematográficas xa  nos anos 20. Para el a non indiferenza da natureza é o que fai posíbel a construcción dun método propio para o cinema, de xeito que entramos na mirada extática( de éxtase) cando contemplamos as leis da natureza que, por ser materia, ten os mesmos sistemas que a nosa materia, a do ser humano. Deste xeito ó coñecérmonos a nós tamén coñecemos a propia natureza. e para isto a montaxe é a fórmula, a esencia do método, que ten que levar aparellada unha reconstrucción da realidade a partires das premisas da Revolución para acadar a expresividade argumentativa e saír de si mesmo.

O Consello de Seguridade da ONU, prevé unha reunión para o día de hoxe debido á escalada da violencia en Gaza, e demandada polo povo palestino , os paises árabes da ONU e o secretario xeral Ban Ki Moon. Este aconselloulle ó presindente de Israel Netanyahu que mantivera o control, un feito que segundo o secretario non se está acadando. O portavoz da armada israelí , Moti Almoz advirte que a operación vaise extender nos vindeiros días baixo o nome de Fronteira de Protección.

Manhattan de Woody Allen comeza cunha oda á cidade. Así planeamos pola mesma como se ésta fora unha personaxe máis pero ademáis facémolo desde a ficción dentro da ficción convertíndose nunha secuencia metacinematográfica. Neste filme Woody Allen traballa cunha das súas musas: Diane Keaton, da que , no filme, se namora. Pero a historia sentimental non pode ficar aí ó tratarse dun filme deste director pois sempre remata enleando a trama. Feita en 1979, pon de manifesto como a clase media e os seus matrimonios non son máis que unha máscara que agocha relacións subterráneas.

No libro" A construcción da personaxe" Stanislavski analiza con teorías e experiencias como se debe formar un actor de teatro. El foi pedagogo e actor na escola rusa e o libro é unha guía que todo actor debe senón seguir ao menos coñecer. Os exercicios que propón están marcados polas vivencias na escola da que como dixen formou parte como aluno e como profesor. Creou un método propio no que se desvela que o actor ten que revivir sentimentos e emocións da súa propia vida para recrear as personaxes. Este método é seguido por importantes actores ó longo de todo o mundo, mesmo en Hollywood como é o caso de Marlon Brandon ( entre outros moitos).

No contexto dunha Francia que perde en torno a 1870 Alsacia e Lorena diante de Alemaña, xorde a idea de celebrar unha exposición universal para devolverlle prestixio ó país.Así, a exposición prevese para 1889 no primeiro centenario da Revolución. O emblema da mesma será a Torre Eiffel, diseñada por Maurice Koechlin e construída por Gustave Eiffel. Foron necesarios 200 obreiros e dous anos de construcción para este monumento feito en ferro e  con 18.000 pezas. Foi durante 41 anos a maior construcción do mundo, sobrepasada no 1930 polo Chrysler Building de N.Y.

As plumas de Montezuma non volverán a México senón que  quedará en Viena debido ó seu fráxil estado. Este tesouro prehispánico é un dos máis importantes conservados e desvela unha parte significativa da estética dos pobos indíxenas, concretamente dos seus dirixentes. Pois ben,  Montezuma pertence á casta Axayacalt e naceu no 1398 morrendo no 1469. Os seus dominios exténdese a Guerrero, Oaxaca, Hidalgo, Puebla e Veracruz. Destaca a construcción durante o seu reinado da cidade de Technotitlán ( actual México City), capital do Imperio Mexica. O seu nome significa, "lugar onde nace o froito do nopal sobre as pedras".

Salvador Dalí sostén que a vida debe ser unha festa contínua. Pois ben, pode ser considerada esta afirmación como unha loa á vida, ó desfrute, a positividade e á continua satisfacción. Drama ou comedia? No cinema plantexáse esta dicotomía e nas máis das veces atopamos que estos dous elementos aparecen xuntos no filme. Que actitudes hai que ter para conmemorar todos os días esa felicidade? Pois isto débeo sacar cadaquén do seu propio interior .... Para a filosofía taoista, dentro de algo bo hai algo malo e á inversa.

Música electrónica é o que realiza Svreca a través de set orixinais e elegantes que deixan unha sensación de viaxar a través do espazo. As composicións son soños, elementos oníricos transformados en música. A mirada é a dun  facedor de experiencias rítmicas que trasladan ó ouvinte a lugares descoñecidos pero que si se poden identificar, lugares que son etéreos e exóticos e que ven poden facer de banda sonora dun filme experimental. Svreca procede do estado español, e este vran actúa en Madrid e Barcelona. Unha boa ocasión de vivir en directo a alquimia do techno.

Arabia Saudí envía 30.000 militares á fronteira con Irak segundo informaba a canle televisiva Al-Arabiya. En Irak levantáronse milicias coa intención de crear un estado islámico máis forte por parte do Estado Islámico de Irak e o grupo insurxente Al- Sham ( ISIS) ,ambos sunitas, que avanzaron en varias cidades desde fai un mes, pretendendo crear un califato. King Abdulah, o presidente de Arabia Saudita realizou dita operación para protexer o seu estado de posibles ataques terroristas. Como se pode ver as fronteiras en Medio Oriente son pontos chave para a seguridade das nacións.

Interrogarse sobre a función e percepción da arte é a consigna de Loiuse Lawler( nacida en Nova Yorke en 1947)  funcionando como un leitmotiv ó longo da súa obra desde que comezou en 1978 nunha exposición colectiva en Artist Space. A súa idea non é tanto a da composición da obra senón o que lle rodea á mesma. Así sostén que o importante é o contexto na que a arte se realiza; é dicir as consideracións económicas e sociais. Por esta mesma razón, interésase pola relación entre arte e comercio e as súas inauguracións convértense nun acto de relacións públicas remitindo á cultura do espectáculo. A súa instalación do ano 2000 ten un título moi suxerente: Something About Time And Space But I'm Not Sure What It Is e pon en cuestión a diferencia entre reproducción e obra orixinal.

A ópera A traviata de Verdi está inspirada na Dama das Camelias de Alexandre Dumas (fillo). Foi estreada en Venecia en 1853. É un drama psicolóxico de caracter intimista, polo que se diferencia do resto de obras do compositor que teñen contextualizacións históricas. Foi a primiera ópera na que se empregaron vestimentas contemporáneas como smokings. A trama sucede na cidade de París e céntrase na vida de Violeta Valery e a súa aventura amorosa con Alfredo Germont. Ela muller liberal, sinte que chegou o verdadeiro amor pero teme que a súa liberdade remate. Finaliza coa morte dela, en mans del. Hoxe represéntase no Palacio de Bellas Artes de México d.f.

 Animal Lovers é un grupo de postpunk de Minesota. A voz de Addison, o seu cantante, é enormemente forte e contundente e  eleva as letras a un estado case etéreo polas melodías que as acompañan. Derrocha cantidade de enerxía nos seus xa 3 discos, que foron editados en casete e en vinilo ( facendo uso dos medios tradicionais de rexistro). Este ano estiveron de xira por USA tocando en locais pequenos para un público reducido. A actitude de "diy"( do it yourself) está presente neste grupo que controla todo o proceso de produción. Esperemos ve-los pronto polo estado español.

Soledad Vélez é unha cantautora que canta desde o máis profundo sobre experiencias propias transformadas en cancións que deixan pegada; e fano ata o ponto máis interno  reflectindo unha cosmovisión repleta de lugares comúns que comparte co ouvinte. Os seus temas, nos que predomina o son da guitarra acústica, son delicados e transparentes pero a súa voz é forte; sostén  que se sinte máis identificada con ela cando canta que cando fala, é dicir, que lle sae esa digamos "furia" propia.  Ademáis afirma que o que fai non ven inspirado de ninguén senón que é algo que sae así porque ten q saír dese xeito, sen influencias.

A convención de Ottawa pretende rematar coas minas antipersoais de aqui ó 2025. USA nunha conferencia na capital de Mozambique ( Maputo ) móstrase interesado e comprometido a non empregar este recurso bélico. Non obstante rechazaron firmar a convención no 1997, data do seu inicio. Un millón de minas están colocadas entre as dúas Coreas. Algunhas ongs, constatan que ó non poñer unha data concreta para acabar con estas prácticas, pode quedar no ar unha vez que Obama perda as eleccións.

Abel Gance é coñecido polo emprego pioneiro de varias pantallas( e de grandes dimensións) para desenvolver a súa arte cinematográfica. Máis que coñecido no pais galo é o seu filme Napoleón. Un filme histórico que desvela a vida desta  figura emblemática. Non obstante a idea do filme non é tan importante como a maneira de tratalo mediante a expresión cinematográfica propia. O que tentaba Gance era crear unha escola de entusiasmo, enerxía, elevación, poderío, metamorfose, grandiosismo... e todo para crear un espéctaculo que fora seguido polas masas, á maneira dos teatros gregos.

Onte cumpríronse 30 anos do falecemento do pensador francés Michel Foucault, fito na historia filosófica da Europa de finais do século xx. Rechazou as etiquetas de postestructuralista facendo fincapé na idea de que a súa obra ten as raices na modernidade e especialmente das teorías de Kant. Con todo, tamén está influído pola filosofía alemana, sendo autores de referencia Heiddeger e Nietzsche. Foucault analiza os poderes transgresores e na súa viaxe a Irán toma como exemplo os líderes da revolución iraní de 1979 ( entre eles o axatolá Jomeini).

Estamos perante o maior número de refuxiados desde a ii guerra mundial, segundo o informe elaborado na Xornada mundial de refuxiados ( ONU 20 de xuño de 2014). Esto pon de manifesto a  inestabilidade mundial que estamos a sofrer. En total son 51 millóns, dos que 33'3 ficaron no mesmo pais pero lonxe das zonas de conflicto, e o 16% refúxianse en paises veciños. António Gutierres de Nacións Unidas aporta o seguinte dato:  Irán e Pakistán son os paises con maior número de refuxiados. Acollen  máis de 6 millons de refuxiados afganos e éstes cinco anos despois do conflicto aínda non poden regresar os seus fogares.

A líder do grupo estadounidense Lana del rey ven de facer unhas declaracións polémicas sobre a morte de Kurt Cobain e Amy Winehouse. Sostén que a súas mortes son un fito e  mostra unha falta de sensibilidade ante as mesmas. En resposta a filla de Cobain, Frances Bean argumenta que vista de preto a morte deixa de ter ese sentido romántico que lle atribuía Lana ou incluso a idea de que foi algo cool. Con todo Frances era ainda moi pequena cando morreu seu pai, pero suponse que a asimilou co paso dos anos.

Robert Bresson xa é un fito na historia do cinema francés(e internacional). Nas décadas dos 40 e 50 cando el facía os seus filmes consideraba que a escritura cinematográfica estaba cos seus comezos e que non acadara o desenvolvemento final. Para el, que acuña o termo cinema puro, o que ten que facer éste é non mesturar o falso co verdadeiro, formando un mundo coherente.  Sostén asimesmo que o cinema aínda non atopou aos seus poetas e oponse ó cinema como espectáculo e alega o seu amor polo estilo, é dicir, un cinema de autor que neste caso afánase por mostrar perspectivas espirituais das personaxes manifestándose  éstas pola extenuación do mundo material.

As milicias actúan fóra dos parámetros de legalidade ou de normatividade e fórmanse  ben para axudar ó exército profesional ou ben para combatilo. En Bagdag a milicia Mahdi loita contra os dixadistas  e para estabilizar o territorio polo que se postulan na actualidade como aliados dos USA, ainda que no pasado combateron con éstos polo control do país. Queda por saber se van a unirse ó exército regular ou seguir actuando na clandestinidade. O seu líder coñécese como Al- Sadr e é agora un dos personaxes máis influinetes de Irak.

As cantigas medievais dos trobadores son un momento chave na consolidación dunha literatura non relixiosa, exceptuando as de santa maría que si o son. Pois ben, as de amor, escarnio e maldicer supuxeron un antes e un despois na literaura galega, que neses anos estaba unida á portuguesa pois parte do actual Portugal era territorio do Reino de Galicia. Na célebre Ai ondas do mar de Vigo atopamos un actante namorado á espera de poder atopar o suxeito dese amor. Unha sinxela cantiga que non deixa de ser profunda e que pon de manifesto que, nesa época, amigo e amado son o mesmo.

Premios internacionais polo recoñecemento de algunha laboura hai moitos; non obstante este que citarei é un menos coñecido. Trátase do premio internacional de alimentación, ou o nobel de agricultura. Este ano, 2014 ven de recaer no indio naturalizado mexicano Sanjaya Rajaman. Este resalta o traballo feito en pro da evolución xenética do millo, un alimento por outra banda fundamental tanto para a gandería como para a alimentación en moitas comunidades rurais. Dito recoñecemento pon de relevo a importancia da investigación en materias como a agronomía.

A búsqueda da beleza é o que perseguen as artes plásticas. Esta ven da man do xenio creativo pero tamén de determinados métodos que se instauran como prototipos para acada-la. A sección aúrea é un deses coñecementos que , xurdindo no Renacemento, pasaron a través dos tempos ata a época contemporánea. Pois ben, este recurso é unha maneira de compoñer unha imaxe, ben sexa unha fotografía ou unha pintura. Leonardo da Vinci defínea como "unha división do todo en dúas partes, de tal modo que a parte menor é a maior como a maior o é ao todo".

O mundo da moda non está reñido co compromiso social e as innovacións artísticas. Un exemplo de esto é o fotógrafo William Klein. Os seus traballos foron realizadosprincipalmente  na década dos 50 e 60 e abarcan un abano de posiblidades moi extenso; tanto é así que podemos ve-lo como fotógrafo de Vogue      ( onde experimenta coas posiblidades da cámara: utilizando teleobxectivos e grandes angulares) ou ben como cineasta de guerra debuxando o que pasou en Vietnan ó redor de 1968, época convulsa nos USA polas críticas á dita guerra, filmando un filme colectivo titulado Loin du Vietnan.

A obxetivación da fotografía sui xéneris entrona unha nova cuestión: o seu estatus de arte. A idea de que reproduce a realidade ( sobre todo nos seus comezos) enfróntase coa creación e así deste xeito poderiamos clasificala en dous grandes bloques: a fotografía verité e a fotografía artística( que modula a realidade). A historia da fotografía ven aparellada ao quefacer pictórico. A pintura libérase do seu papel de constatar a memoria e pode comezar un camiño novo e independente desde que xurdiron as vangaradas pictóricas.As artes plásticas acollen unha nova modalidade e queda definitivamente instaurada como nova arte.

O Kurdistán leva tempo solicitando o dereito de autodeterminación. De momento depende de Irak pero éste vendo como a estabilidade se mantén no territorio é favorábel a que adquira a súa independencia. Peshmergas é o noeme das tropas militares kurdas que están controlando todo o país. Dita estabilidade ven dada polo reforzamento económico principalmente a través dos acordos con Turquia, exportando petróleo polo oleoducto que une os dous territorios. O deireto de autodeterminación é un dos pontos da carta xeral de Nacións Unidas( concretamente o 2.3.)

Nova Yorke é unha das cidades máis multiculturais do globo; non obstante este feito non significa que exista unha verdadeira integración, é máis existe unha segregación a diversos níveis, entre eles no eido da educación. Un estudo recente pon de manifesto que case o 70% dos alunos de cor estudan en centros nos que non hai brancos. Esta segregación racial educativa choca co decreto (  de hai 60 anos) do tribunal supremo que a prohíbe, dictando a sentencia que se coñece con seguinte  nome: Brown vs Board of. Education. As directivas dos centros reseñan que existe menos integración que hai 40 anos.

Hong Kong é un territorio administrativo que depende das autoridades chinesas. Así China ven de escribir un libro branco sobre a súa situación perante a mesma. Titulado South Cina Morning Post desvélase a posíbel autonomía para celabrar elección propias sempre e cando sexan afíns a China. É dicir que se sae un goberno "non pro China" non se admitirá como valido. E todo isto no contexto da celebración do 17 aniversario da descolonización de Gran Bretaña.

Hoxe, 13 de xuño é o día de san Antón. Na Coruña temos un castelo que leva o seu nome. Pois ben, o castelo de san Antón é do século xvi e construido para defender a cidade( xunto co de santa Cristina e san Diego).Dende 1968 alberga o Museo Arqueolóxico de A Coruña. No seu interior, ademáis de xoias castrexas expostas en vitrinas, ten relevancia o pozo onde xa é tradicional pedir un desexo tirando unha moeda ( sempre queda a ilusión). Unha das referencias históricas foi a réplica emprendida por Francis Drake, grande navegante dese século.

Supervivencias é un libro biográfico pero non lonxano de realidades globais. A sociedade  establece pontos de conexións, un "algo" que todos chegamos a vivir. Michel Houellequecq fai un retrato das súas experiencias cotiás  para conquerir un estado de autoconsciencia. En declaracións a Art Press sostén que o individualismo é o crimen e a desdita. Por iso a necesidade de sentirse parte do outro. Nesta obra aparencen referencias a lugares comúns combinados con expresións máis intimistas: "Traces de la nuit/ Une étoile, seuel/Préparée pour de lointaines eucharisties/ Des destins se rassemblent perplexes,/Immobiles/Nous marchons je le sais vers de matins étrangers".

Os restos das culturas precolombinas seguen aparecendo nos lugares sagrados, unha laboura de arqueoloxía que desvela o tipo de cultos que estas civilizacións levaban a cabo. No 2006 atopouse no Templo Maior de México city unha reliquia da deusa da terra chamada Tlaltecuhtli. Unha escultura de grandes dimensións  que permite comprobar que a súa presenza era tan relevante como o seu nome indica. Os cultos á natureza son considerados fundamentais nestas culturas e levan de seu a súa plasmación visual, case sempre en pedra.

Paulo Grangeon, artista francés realiza unha obra no aeroporto de Pekín. Esta consiste na colocación de pandas feitos con papel na superficie do mesmo ( concretamente 1600). Esta obra ven a reivindicar a necesaria protección de especies en peligro de extinción. China segunda potencia no contexto internacional non pode a favor da industrialización abandonar as demandas ecoloxistas, entre as que se encontra o cuidado das súas especies animais.