Chet Baker resolve a equación de técnica e sentimento na súa música. Puro jazz que se fai con personalidade propia e artellando unha atmósfera que se ben é envolvente deixa respirar. Cada vez que o escoitamos pensamos nunha festa dos anos 50 en blanco e negro-por tanto xa grabada- na que se sae ao centro do salón a danzar. Ven podía ser un videoclip ainda que a duración sexa extensa(o videoclip máis longo da historia dunha hora de duración) pero non, é un filme,  e Baker e o compositor da música diexética.

Zen Arcade é o disco de 1984 de Hüsker Dü. Un golpe de efecto que leva o balón á canasta ou como marcar 3 puntos desde o sillón da casa. De relaxado non ten nada senón que nos invita a dar un salto case no baleiro, suspendéndose o corpo  no ar por uns segundos que quizais sexa inmortalizado por algunha cámara que desafíe a lei da gravidade. Deixar un coche nunha chatarrería pode ser a mellor opción cando xa non funciona o motor. Todo está perdido. O coche non funciona. Recuperar as casetes é agora a consigna.

Soan como unha ráfaga de aire no medio do deserto e mesmo no medio do desterro para saír así do reinado do capitalismo e chegar ao oasis nun lugar que ainda está por inventar. Minor Threat sitúanse como grupo na escena hard core dos 80 dos Usa. Saben que só son- somos-unha ameaza menor e que os cambios estructurais non chegarán da man dun conxunto reducido ainda que si crearán mundos propios nos que habitar-como un oasis-; con todo, o que fai falta é botar fóra, berrar, raspar a guitarrra con raiba e manterse na liña de fuga. Xeometría pura.

A Velvet son un grupo sui generis da escena musical neoiorquina que ten na súa formación a Nico unha femme fatale que non dubida en poñerse á fronte para deleitar coa súa voz andróxina ás masas  hipies estadounidenses. Non é éste o seu único nen máis esclarecedor cualificativo pois ela contribúe a crear a idea de mulles polimórficas que acubillan unha morea de cualidades que as fan estar en distintos asentos e posicións formando unha esencia múltiple que descobre a pluralidade no complexo sistema de constitución da identidade.

Unha semán no motor dun autobús remítenos a ficción sonoro-musical pero tamén e non obstante a unha realidade que sofren milleiros de seres humanos que pretenden escoitar e vivir outra sinfonía apartada da miseria e cercana ao concepto de felicidade universal. Os planetas deixa no podium dos mellores discos estatais unha ducia de temas que nos transportan á dimensión do desolado ainda que con pinceladas de sentimentos positivos e sempre co afán de descoberta: "algo por descobrer", pois é a pulsión da curiosidade o que nos permite manter unha certa ilusión vital.

Nace no 1965 en Uk e segue a facer arte, eso si, rara, moi rara. Nela emprega animais, en formol como tiburóns no seu medio natural: a auga. E é esa mesma auga a que lle proporciona o rol de moldeador doutras realidades, neste caso o medio acuático. Pode parecer macabro, pode non gustar pero impacta, e mesmo podería ser anti-ético. A súa obra máis importante e A imposibildade física da morte na mente de alguén vivo.O tema fundamental  é a morte tamén son cotizadas as súas caravelas con dentes humanos e diamantes. Outra dimensión.

Homogenic encerra unha canción que nos planta noutro planeta. Pluto, un reducto electrónico para deixarse levar como mínimo a outras latitudes, as que son etéreas e máis relaxadas con repeito a lei de gravidade. Porque os propósitos son os de atopar novos puntos de intersección que nos unen co outro, co diferente, co descoñecido e no que o baile está presente. Un baile no que nos collamos polas mans e formemos un círculo como se dun ritual se tratase para logo soltarnos e volver cada un á súa capsula, ao seu corpo.

Nike Savvas propón na instalación Atomic:full of love full of wonder que a función da arte estea asociada ao xogo. Este aspecto lúdico léva-nos polos roteiros do placer per se e trasláda-nos a un mundo creado para o goce. Centos de globos pendurados de fíos transparentes con diferentes cores nas que predomina o laranxa fan despertar a nosa imaxinación para trasladarnos a unha feira na que mergullarnos sentíndo-nos rodeados de fantasía. Esta que provoca a ledicia da explosión cromática e a forma circular, como parte dun estado harmónico aínda que caótico.

Duel at the sun é un filme que non deixa indiferente, sobre todo polo seu grandioso final. Nel combínanse todas as paixóns e tamén as pulsións máis importantes: a do amor e a da morte. Eros e Thánatos unidos nunha mesma secuencia que nos remite á vinganza e á victoria. Unha victoria na que unha aperta vale máis que o disparo dunha bala. Combinación de emocións e sentimentos que mesturan sen saber cal é máis forte, máis poderos e que motivan a acción no espazo desértico do western.

Unha sinfonía de texturas sonoras habitan este disco de Arcade Fire, The suburbs. Un coche antigo que se para diante da exótica palmeira dunha casa que poida que non estea habitada. Non hai ningén: estamos na espera. A soidade da espera fainos ansiar o outro, a sociedade, a estructura, o sistema, nun contexto antisistémico no que cada cambio é unha melodía diferente- como no disco- e na que nomes de cidades como San Francisco activan a posiblidade de emprender unha viaxe(aquela que nos fará retornar coñecendo sabores de froita novos).

Tapiès morre no 2012. Considerado un dos representantes pictóricos da vangarda catalá ofrécenos todo un mundo plástico sui generis polo que transitar. Os seus lenzos poden ser explicados desde concepcións postmodernas na que a mextura de materiais está presente e é unha característica dos mesmos. As cores ocres combínanse con vermellos fortes que aparecen nas composicións como símbolos de forza e contrapuntos semellando unha corrente poderosa que arrastra cara lugares insólitos todo o demáis.

An awesome wave respira aires de, por exemplo,  Hawai, onde atopar praias que son paraísos naturais, e asimesmo trasláda-nos a lugares enigmáticos como unha pirámide abandoada.  Nestes dous polos achamos que a música de alt-j é sumamente híbrida, con compoñentes electrónicas pero tamén co valor lírico da voz, que chega ao ouvido por momentos soa, sen acompañamento instrumental. Logo ao deixarnos levar podemos sumerxirnos nas augas e observar todo tipo de animais subacuáticos que tamén parecen bailar ao ritmo deste disco.

Curros adícalle un poema a Rosalía morta: Na tumba de Rosalía. Neste poema recoñécese o afecto que Curros tiña por ela, vindo mesmo de Cuba para cantarlle na súa tumba. En Cuba residía por non atopar traballo na Galiza e desde alí achégase para honora-la. Destila unha morea de sentimento e de consideración que desvela a profunda amizade entre os dous(agora xa fitos do Rexurdimento xunto con Ponda). El ofrécelle flores coas que cubrir a alma. Ofrécelle versos cos que acompañar esa outra existencia. Fala sobre a pedra, que se erosina... e sobre o amor que non morre.

Bos amores é o título dun poema de Rosalía de Castro incluído no libro Follas Novas e nel retrátase un estado ideal onde o amor é o protagonista. Pero non un amor calquera senón o bo amor, aquel que nos dignifica, que nos suaviza que nos fai incluso máis fortes. Aquel que se asemella á primavera en flores e cores e que nos leva por sendas nas que transitar con harmonía. En contrapartida Amores cativos describe outra situación: a dos amores negativos que provocan sofrimento e dor. Desde unha concepción feminista chegamos a conclusión de que estar soa pode ser mellor que embarcarse con amores negativos.

The Velvet Underground & Nico con portada de Andy Warhol é xa un fito na historia do rock. Todos son grandes temas e respiran moita frescura parecendo mesmo contemporáneos- do século xxi- pois mantén actualidade e tamén un tanto de vangarda ou de modernismo. En Last Days escoitamos unha canción diexética á narración do filme bailada por un dos amigos de Kobain despois de chegar de festa a modo de after na mansión onde residían. El, Kobain estaba preparando un spaguetis pero debido ao seu "posto" rematou por comer uns cereais.

Frederic Leighton firma Electra at the tomb of Agamenon e retrata unha muller con forza( aquela que ainda conservamos coa dor) na que resalta a túnica negra que a cobre case por completo, tendo o rostro virado cara arriba como clamando ao ceo mentras que, abaixo,  a tomba co corpo inerte do heroe se mantén ao seu carón cunha coluna dórica debuxada nun primeiro plano. Os tons ocres de todo o lenzo rezuman calma e sofisticación aquela do pranto, dos rezos, e tamén a dos recordos. Os seus pés- os dela- están nús tocando o mármore, pétreo, como un suspiro, como a morte.

Engels na obra A orixe da familia, a propiedade e o estado, vehicula un discurso arredor da cuestión patriarcal que se quere iniciada co nacemento dos estados, argumentando que a sociedade preestatal era matriarcal e remítenos ao mito de Electra para constata-lo mediante o mito. As Erinias defensoras do dereito matrilineal vengan na mitoloxía grega a morte da súa nai por parte de Orestes. Vemos que na sociedade grega clásica fórxanse as ideas que aínda influencian a nosa sociedade sendo éstas portadoras dun discurso que convida a repensar o presente.

Cando comprendemos o por qué da existencia dalgo- véxase a arte- chegamos a un punto de inflexión no que as coordenadas de espazo- tempo maniféstanse como portadoras dunha experiencia efectiva que nos permite encadrar as ideas para facer repouso na comunicación eficiente, aquela que distingue o verdadeiro do falso. Pois ben é arte o que é verdadeiro. A verdade pode ser entendida como a autenticidade(nun mundo cheo de simulacros) e porta unha concepción universalizante, atendendo as diferenzas, nun todo que pretende ser posto en cuestión.

A Internacional Situacionista créase como unha organización cuios obxectivos son acabar coa opresora sociedade de clases e co capitalismo e esto acontece nso anos 60 época de revisión do marxismo ou da súa  neovisión. Nun plano máis pragmático son favorabéis a constitución de consellos obreiros que asimesmo nacen a partir do maio do 68 e por outra parte ó seguimento de folgas e á ocupación da Sorbona. Non obstante a IS non vai durar moito por dimisión dalgúns dos seus membros sobre todo polo que respecta a súa oposición á función que debe ter a arte.

Guy Debord na sociedade do espectáculo analiza as relacións entre o ser humano e a produción de imaxes sendo éstas o resultado dun ataque mediático no que se pretende manipular a información e substitui-la por ditas imaxes para así crear un imaxinario visual no que os patróns patriarcais tamén están presentes(véxase no seu homólogo documental imaxes que van destinadas ao público masculino). Publicado no ano 1967 forma parte das reflexións situacionistas e enmárcase no comezo da postmodernidade, aínda que ten a ver coa avant garde e o marxismo.

"Despois de todo esto non está tan mal" ou de como seguir coa dinámica paralizadora da que, por outra parte, pode saír un alto compoñente creativo se dentro da mecánica cotiá hai espazo para a arte, tamén a literaria. E finalmente decidir erguerse da cama, mercar algo de comida, pero finalmente non e afaste ao escuro da habitación na que soan unhas notas desafinadas de guitarra para ter presente ese impulso musical no baleiro dun abandono, tamén espacial e asimesmo mental que nos conduce por roteiros insospeitados, así é esta canción e así está: derrubada.

Popol Uuh é o libro sagrado da comunidade maia kiché composto por relatos que intentan describir a orixe da humanidade. Foi traducido ao alfabeto occidental no século xviii e é un dos escritos que xa pertencen ao cánone literario guatelmalteco-no que convive con obras de autores en língua española e cunha cultura creoula-. Así esta formación do cánone atende tamén as exixencias sociais dun colectivo indíxena que tamén ve na literatura un elemento indispensábel de cohesión social. Estamos perante un exemplo de hibridación (como ocorre en toda América Latina).

A negritude e algo máis que unha idea é unha ideoloxía na que se retratan identidades múltiples que converxen nun mesmo concepto que reivindica a pertenza a un imaxinario común que pon en cuestión o status quo dominante desde a súa formación é dicir, a supremacía dos brancos- ao cal podemos engadir home e occidental- . Se pensamos en Billy Holiday ésta é unha representante deste movemento que sufre d'ailleurs unha dobre marxinalidade por ser negra e por ser muller nunha sociedade multicultural na que se intenta escoitar múltiples voces e que convivan, todas elas.

Aviador Dro desde 1979 no estado postfranquista defenden unha concepción da música na que a loita de clases está presente ata o punto de subtitular ó seu grupo co suxerente concepto "obreiros especializados". Un feito que vén de poñer no foco da cuestión a solidaridade cos traballadores e dos traballadores entre eles, os que, unidos, poden fraguar a revolución, como así aconteceu cos soviets da urss- ainda que o que veu despois non teña a ver coa proposta inicial- levando á práctica a teoría comunista e os postulados marxistas.

Ondas do mar de Vigo é un fito da lírica medieval ( a cultivada ésta en galego-portugués ata o século xiii)destacando nesta cantiga de amigo o feito de estar contextualizada nun espazo no que o mar é o protagonista-lembremos as palabras que din que o mar é o cambio constante- pois aquí o mar é asimesmo o confidente e o lugar da espera. O amigo non está presente, quizais nin tan sequera o coñecemos pero a súa figura é o centro, a causa da acción, o motivo de agardar. Agardar ao amado, ao amigo, sendo a figura feminina a actante, nun acto que é  a espera.

Edipo rei vén á actualidade polo Antiedipo, non osbtante a obra ten interese per se, sen disminuir a importancia da actualización do mito. A través dunha narración aristotélica enfrontámonos á historia sendo lectores onmiscientes que, se dalgún modo poideramos daríamoslle as chaves ao protagonista que sen coñecer tanto coma nós decide o seu funesto final, non dubidariamos en face-lo. Porque dunha traxedia se trata, as persoas retratadas son avocadas ao sufrimento e á morte nunha conxunción de factores que os sitúan como personaxes que teñe o destino prefigurado( Delfos así o afirmou).

O concretismo que xorde en Brasil liga a poesía e a música nunha relación indisolúbel que responde a postulados artísticos que abandonan o realismo imperante na década dos 50. A poesía concreta está influenciada e producida por unha mímese coa imaxe plástica xurdindo obxectos literarios que tamén son imaxes per se e que van deslucidando todo un entramado de ideas que cruzan fronteiras artísticas facendo delas unha arte total-ou case-na que as formas xeométricas esenciais como a circunferencia teñen protagonismo, subordinando a cor e facendo fincapé na estructura.

Koolshades é unha canción na que se asubía e faise con todo o ritmo e harmonía posíbel para deixar escoitar en primer plano ás guitarras eléctricas que son por outra parte as grandes protagonistas. Máis de 2 minutos de viaxe a través dun tema na que se intúe a mensaxe, aquela que porta un significado múltiple e que nos fai avanzar cara un lugar descoñecido pero que resulta mesmo agradábel e que magnifica o sentimento de comunidade pola identificación da paisaxe. Son de Baltimore, escena na que se coce moito rock postmoderno, ruidista e alegórico.

Ana Hatherly é unha escritora vangardista- das segundas vangardas do século xx- que é representante do experimentalismo. Os seus poemas insértanse no modernismo portugués e atenden a influencias que ván desde Apollinaire ata os anagramas chineses. Estudou cinema en Londres e os elementos que definen a arte cinematográfica tamén están presentes na súa obra. Destacábel é tamén a intención de crear productos que teñen que ver directamente coa súa biografía e o seu nome modulado forma parte da estética de moitos poemas, que responden a postulados innovadores.

A metamorfose de Narciso pintado segundo a imaxinación de Dalí dá mostra da dualidade do ser humano nun contexto peculiar empapado de surrealismo. Si, é unha obra surrealista pero está ben trazado o mito e non deixa de ser clásico por volver ao mesmo. Unha consigna implícita: deixarse de verse no espello para ver ao outro, o que de nós se oculta no outro nun proceso de aceptación da alteridade no que sexamos cos outros unha identidade múltiple que acada un estado de recoñecemento das diferenzas e similitudes para afrontar os retos da sociedade mundializada.

Remordementos é unha canción total, que se pecha en círculo e que se abre a cada acorde para resultar un algo que se parece ás cantigas de amigo. Non deixar de sorrir, ante as adversidades: aquelas que poden ser as de atoparse co mozo da nosa amiga. Non é unha historia de poligamia senón de amores que morren e amores que nacen, nunha eterna xeometría que da paso ao novo. E nese tránsito a risa tonta,  nunha melodía eterna, a do namoramento que sitúa ós amantes nun contexto no que é provábel escoitar os discos do sr. chinarro.

Nace e morre no século xix e é un dos nomes que fixeron historia. Chopin representa o romanticismo musical europeo sendo este por outra parte de nacionalidade polaca. A súa imaxe é conservada nun daguerrotipo datado do 1846 feito por un fotógrafo francés en Paris, cidade á que chegou no outono de 1931.O seu primeiro concerto foi un auténtico triunfo e deu que falar no entorno cultural parisino. O levantamento de novembro en Polonia provocou que saíra do seu país sendo polo tanto un exiliado- tamén interior- ainda que a música polaca estivo presente na súa obra.

Clara Schumann foi unha compositora e pianista alemá que viviu no século xix. As súas obras destilan toda a maxia do romanticismo levando a liberdade a unha posición ineludíbel no ser humano, aquela que inspira obras de arte, xa sexa en pintura ou como nesta ocasión na música. Elevar a alma a un ponto de inspiración permanente e non retorno, facendo desa vía a única opción posíbel. Piano works ten a delicadeza e a forza axeitada para ser considerada unha obra maior que presupón a consideración de estar falando dun xenio creativo.

Bodegón con persiana está na Tate de Londres sendo unha das pinturas precursoras do cubismo e que data de 1914. Nela aparece un anaco de xornal que leva por título "socialiste" o que pode deixar rastro das ideas do pintor- Juan Gris- nunha época marcada pola revolución rusa e a aplicación dos presupostos marxistas que por outra vía derivarán na socialdemocracia, algo afastado da ideoloxía do autor de O capital. Os vangardistas nesas datas dos anos 10 e 20 miraban cara os procesos revolucionarios da mencionada Rusia pero tamén, como non, da revolución mexicana que a precediu.

A língua e o estilo como elementos descifrábeis da poesía moderna, os únicos que a caracterizan-e como contrapunto ao real- velaí o grado cero da escritura. Apartarse do real pode ser irrealizábel non obstante pode adquirirse un certo nivel de independencia sobre el. Unha escrita neutral como a viu Barthes nas novelas de Camus, particuliarmente en L'étranger. Resulta así unha literatura sui generis realizada coa consciencia de ser artificio, de ser producto e tamén de ser autónoma e que asimesmo ten como consecuencia unha reconciliación co mundo.

Soan como unha ráfaga de vento no deserto, aquel que nos fai sentir o desterro, o desterro ficticio. Balánza-nos cara o descoñecido pero deíxan-nos coordenadas polas que guiarnos. Bitchin bajas son un super grupo que fan da electrónica o seu superego, cargado de boas vibracións, secretas e ensoñadoras. Perfecto para unha banda sonora dun filme que ainda está por facer. A melodia cambia xusto no momento en que o necesitamos: outra perspectiva, outro vieiros, todos eles polos que transitar, acelerados. E a fin nunca chega: un bucle.

Eric Satie morre no 1925 e deixa un legado musical que fica e ficará na historia universal. As notas deslízanse no piano para fluir co sentimento. A abstracción das pezas elevan ao rango do sublime as súas composicións que se achan despois do xogo de buscarse ao deixarse levar polas emocións. En definitiva unha auténtica delicia escoita-lo ao piano, instrumento que foi para el un campo de experimentación que ten influencias do impresionismo pero que convoca xa un certo minimalismo imperante durante o século xx.

Bodegón con mazás e laranxas de 1895-1900 é unha obra de carácter clásico que respira impresionismo cunha tonalidade ocre e azul na que o branco tamén predomina. Unha obra cuio fundo pode asemellarse a unha composición cubista pola xeometría e os difumindaos. Nunha perfecta saección aúrea a froita situáse no lenzo tendo o peso decisivo, non obstante tamén acubilla unha xarra de auga na que están debuxadas flores que intensifican o seu carácter ledo e alegre. Sinalar este aspecto supón darlle vida ós obxectos e atribuirlles cualidades por tanto que non son propias deles.

Composición en vermello, amarelo e azul data de 1926 e esá influenciado pola revolución cubista. Con todo xa está inmersa no movemento de vangardas, e adianta o futuro minimalismo pero cunha maior importancia da cor. Sendo éstas as tres cores primarias o lenzo é unha oda ao xeometrismo que o relaciona co concretismo e mesmo avanza tamén o expresionismo abstracto- que aparecerá unhas décadas máis tarde nos USA-. Unha oda ao modernismo nos tempos da arte premoderna culmina coa constatación de que hai artistas que se posicionan como pioneros do que estar por vir.

No retrato que realiza Modigliani de Juan Gris vemos os trazos que se perfilan como unha extensión do pincel, como un certo grado cero da pintura onde a enigmática presenza dunha aurea sui generis nos achega ao pintor cubista dun xeito tan excepcional que nos leva polos roterios da comprensión da súa alma, se este pode ser intelixida. Realzánse os seus ollos e o seu ollar está cheo de maxia, axexando ó espectador da obra que por outra parte non deixa de sinalarnos as características comúns a todos os lenzos do italiano. París outra vez como epicentro da creación.

Nos murais de Pollock a cor enche a superficie de modo que é complexo distinguir figuras, non obstante éstas forman parte da esencia das súas pinturas ainda que se agochen. Unha multidude descomposta- como se se tratara dunha guerra destruíndo e mutilando os corpos deixados á barbarie-. Non hai baleiro o visual ocúpa-o todo, non hai espazo para o lenzo en branco, as imaxes resultantes abranguen a nosa totalidade, non saturándonos senón facendo multiplicar os significados. Representante do expresionismo abstracto, deslucida a emoción e transpórtanos a universos creados ad hoc.

A danza vén sendo unha pintura na que as figuras- pouco perfiladas na súa constitución-ofrecen unha perspectiva de conxunto sobre un fondo abrupto por indefinido que nos achega do lado da sinerxias, aquelas producidas polo movemento que constatan a existencia de fluxos entre os corpos que acadan ritmo, transladándonos ao eido da comunicación efectiva, a da praxe na festa coa que se pretende un estado de enviagradez composto polo seguimento de liñas que non están trazadas senón que se intúen formando un círculo imperfecto no que bailar ata caer exhaustos.

In a sentimental mood, lévanos ao final dun roteiro xa andado e coñecido que nos provoca a sensación de consciencia e recoñecemento e que nos fai alcanzar un estado de calma que se conxuga cun certo grao de estupor -pois sempre achamos novas vías de comunicación e entendemento- aquel que nos proporciona a consecución dun estado no que a sorpresa é un factor a ter en conta para a realización de accións nas que os mitos son xa só unha reliquia e ésta é un tema de 4 minutos tocados pola maxestuosa man de Coltraine.

 En Bill Evans(1929-1980)as influencias do impresionismo de corte clásico europeo son fundamentais para o desenvolvemento das súas composicións, influencias nas que se apuntan nomes como Debussy ou Ravel e éste á súa vez condiciona a entre outros Hancock. As notas que emanan do seu piano fan atarecer as estrelas e xogan coas raiolas de sol nun cosmos no que nos podemos deleitar e deitar para absorver o fluxo da música creando unha cosmogonía para cada un que a escoita que pode ser, como non, tamén compartida. Escoitas colectivas que redundan nunha comunicación efectiva.

Acollida a súa obra no seo das vangardas(as históricas e as neo) Tàpies(1923-2012)constrúe-a tendo en conta os postulados do informalismo que asimesmo remiten á abstracción. Chea de simbolismo está composta de alusións metafísicas nas que reflexar un ponto de vista con respecto á existencia, aquel que pon en valor a realidade criativa como factor de constitución dunha identidade- móbil-que se achega ao humanismo(e polo tanto a Sartre). En canto á realización das mesmas, son producto da pintura matérica, incluíndo no lenzo area, cemento, arcilla, etc.

Frank Stella é coñecido por ser un dos principais representantes da abstracción pictórica e mesmo do minimalismo, non obstante con respecto a éste varía a construcción dos lenzos empregando non xa sobre todo o branco e negro senón as cores. Nel achamos influencias inevitábeis de Kandinsky, que desde Rusia impregnou a arte de USA-tamén de Europa occidental-, e tamén do expresionista abstracto Pollock. Moitas das súas composicións achégannos á técnica do collage, sendo un dos primeiros en introducir materiais como a madeira nelas.

A improvisación como factor criativo, Monk acólle-o como consubstancial á arte musical que, elevada ao rango de espiritualidade, constrúe unha espiral jazzsística na que deixar o seu talento. Si, tamén a negritude foi un elemento destacábel na súa traxectoria-como en moitos outros nomes do jazz- facendo das composicións un movemento político, aquel que quere dignificar o valor dos homes e mulleres negros en loita contra o racismo perante unha sociedade maldita na que prolifera a alienación e que actúa como opresora máis tamén en función dun vínculo común simbólico como libertadora.

Innovación e ruptura, achados e transformación. Dándolle especial relevancia ás cores forma un metauniverso no que a figura se descompón á maneira dos cubistas e surrealistas pero sendo xa produto da modernidade posterior- á que se adianta- e das novas vangardas que rachan coas anteriores(dos anos 20, da que forma parte nun primeiro momento) e poñen no foco da historia  da arte un novo ponto de partida: o comezo do expresionismo abstracto. Foi denunciada a súa obra polos nazis considerándoa estos como arte dexenerada.

Blood diamonds con Heart fan un exercicio de compensación emocional levando ao extremo a súa concepción da música e condensándoa ao mesmo tempo. Pinceladas de electrónica rezuman na súa sonoridade facendo que o baile se convirta no medio para a consecuación dun pracenteiro estado anímico e na terapia para alonxar os malos augurios. O ritual da danza desomposto en fragamentos rítmicos cos que reflexar e dilucidar a emoción-ela soa-deixando a razón sentada nun cómodo sofá dunha galería de arte.

B.R.M.C. é un disco que nos avoca a un presente concreto, aquel que se escribe con maiúsulas e que anima o voo dos corvos-animais tan pouco domésticos como os tigres- facendo desta hora un diálogo coa contemporaneidade- a do rock-. Todo vai suceder por e para este. E mesntras tanto queda encher os ocos. Cubrir os feitos diarios cun veo de compoñentes líricos, intimistas e ao mesmo tempo universais. Recalcar o baleiro dunha praia abandonada e por nós novamente habitada como se da reapropiación da natureza se tratase.

La cruz verde é unha canción pausada que destila cotidianidade e savoir faire(no que á lírica se refire). Unha composición na que se desvela a razón de ser da respiración-profunda por primeira vez- na que o silencio pode ser o factor x das mesmas vivencias. Porque as camisas de cadros ficaron no fondo do armario e os berros dos nenos no xardín fannos pensar que aínda hai vida máis aló da poesía. Pero ainda non sabemos de onde provén esa cruz, verde, sendo tamén o de menos. Medo a caer, a non respirar-por primeira vez-. Pintemos os nosos beizos de cor vermella.

Deep concentration agroma sementes de espiritualidade que nacen dunha escoita que tamén pode ser despistada, pois atópanos en cada volta da esquina. Andar para levar o ritmo na ruta, aquela quen nos leva á capital, ao centro, á vila, esa que nos acolle como se nunca deixaramos de estar alí. Un paseo polas profundidades. Un anaco de existencia que ven da man da música e da viaxe. Propoñer epitafios para a morte de cada día, reconstituir lembranzas coa dor do nacemento. A concentración como maneira de entrar e sair do trance. Perecer como as follas caducas, que sabemos que van volver á arbore.

Nurse with wound: un taladro para furar a parede  e colgar un espello no que verse de vez en cando. Só de cando en vez. Porque o rostro non é alleo ás traslacións do tempo e espazo. Un lugar onde contar o paso do tempo: o rostro. Un obxecto para verse en abismo. Unhas coordenadas para transitar na epopea dun mito. Esculpir no tempo, co tempo ó tempo e reiterar a dúbida da similitude dunha escultura co corpo real. A erosión de esa escultura é tamén este disco. Un cálido reencontro coa materia, unha reexistencia(múltiple e acumulada).

O enigma desvela a decadencia do xénero humano ata o ponto de valerse da morte como medio. Un ser raro, moi raro que vén sendo produto do desleixamento e a barbarie. Porque non hai vida plena senón hai comunidade e porque é moi triste que haxa persoas que non poidan vivir nesta, achamos, nas súas propias palabras que para el é mellor estar aillado, esa é a súa escolla-que por outra parte tivo que abandoar-. E abonda con tocar o piano nunha festa da alta sociedade para sementar as dúbidas sobre o seu comportamento. Inusual, sofisticado e salvaxe.

S/T é unha fosa no fondo do océano, ferida pola erosión e recomposta. But not with you... que será do soliloquio nas escaleiras sen que ti o escoites acochado. E a luz entra pola fiestra que da ao bosque no que asistimos á tala das árbores que o deixan baleiro. A auga cae sobre eles xa arricandos da terra e fai que xordan polas, que manteñen viva a materia. I will be born again, outro ponto de partida o que nos sitúa no obxectivo desa cámara que levas para facer retratos. Non só. Outro ponto de chegada no que asistir a recomposición da escena.

Siouxie ben podería ser atopada na barra dun bar no que penduran esqueletes e onde se escoita música pode ser dela mesma. Non é unha artista radical pero tampoco deixa de se-lo. Wating for me é unha maneira de dirixirse con ousadía a un ti que escoita. Algunhas das súas cancións lévan-nos polos roteiros do barroquismo lírico e técnico ata chegar a un círculo de convidados que se moven arredor do lume e que manifestan os seus desexos a través dun conxuro. Osbcuridade con claridade(a ésta última axúdalle o magno satélite) que se irmandan.

Zen Arcade é un disco que ben se puido facer nun depósito de coches, alí onde atopar xoias que poden ser devoltas á sociedade de consumo. Con toda a forza transpórtannos ao eido do salvaxe, pero daquel xa domesticado, que impugna un ideario no que faltan cataclismos e saltos ao baleiro-mellor metafóricos- os cales son siluetas na noite e almorzos na mañá, obviando os cambios de perspectiva por seren un plano secuencia que nesta ocasión dura unha hora 10. E ata onde chegar? Ata o parking máis próximo. Maletas e metas.

Becuz é outra forma de escribi-lo pero trátase do mesmo:  afondar nas profundidades dunha máquina de lavar para atoparse con pedras que caen dun peto duns pantalóns vaqueiros. Algo así como un tesouro domesticado porque as xoias tamén se meten na lavadora( si, por descoido) e tamén se erosionan-como o amor, díganllo a Kim-. Porque non é unha canción tímida senón un alegato: o da liberdade. A realidade pode volverse máis real cando achamos un anaco, ainda que só sexa un anaco, doutras existencias. Duras elas como a pedra, valiosas elas como un tesouro.

Os deuses en Mesoamérica(así en plural)dan conta dunha realidade mística diferente á occidental na que só hai un deus. Así achamos esculturas que os representan nas que as figuras dos mesmos van   acompañadas de elementos da natureza. É o caso do deus da choiva representado con mazorcas de millo xa que responsábel da colleita. Pero tamén é deus da tormenta, dos raios, remitíndonos aquí a unhas atribucións pexorativas e destructuras que se relacionan co igneo. Esta peza exhíbese en Oaxaca no Museo nacional de antropoloxía e leva o nome de Cocijo.

De espaldas al patriarcado firman letras que nos remiten ao imaxinario libertario pero non aquel dos plafletos senón das profundidades, das mesmas relacións véxase neste caso as dunha rapaza co seu compañeiro e din poñéndose na voz del "un grupo de mulleres por qué non podo estar eu", e responden apelando á soridade aquela que une a mulleres nunha loita común. Pasaron moitos anos desde o movemento sufraxista pero non tanto desde os 60 cando se consolida o inicio do feminismo. Que existan bandas como ésta fai pensar que non todo está feito.

Ohio é unha cápsula de vitalidade firmada por Damien Jurado, autor sensíbel, encantador. Porque sempre vai haber algo ao que cantar e por qué non esto pode ser á familia ou a súa metonimia, a casa. Ésta está onde está o noso corazón o cal permite constituirnos como suxeitos nómadas(en perpetua transformación) coa alma sempre pendente de verbas, feitas cancións, que emanan do máis profundo do corazón. Fai moito tempo que non se  traslada a esoutra casa aló onde cruzou pontes(que o unían a ti e que agora están ardendo), pontes antigas como o amor, como as casas.

En La rue ( qu'est à nous) a atmósfera creada e recreada é a da gran vila francesa. O son do acordeón sempre presente fainos transladar a unha cave onde tomar un viño quente. Despois de todo o que importa e construir momentos no presente pero tamén poder viaxar coa música a lugares do pasado. Porque hay cigarras sobre terra podemos agardar un golpe de sorte acompañado previamente dun esforzo que ten que ser considerábel e mesmo decisivo-fenónemos que non son irreversíbeis-. e facer del o comezo dunha nova andaina.Je t'aime mais demain on ne peut pas savoir.

Está moi mesturado co mundo da psicoalálise nacente e o mundo dos soños. William Blake nos seus grabados debuxa personaxes mitolóxicas pasadas polo visor da súa imaxinación. Mulleres durmidas que teñen pesadelos nos que un neno e levado por un anxo, rapazas aladas que loitan contra o demo, corpos deconstruidos na súa materia dando lugar a mostros con varias calugas, un coro de nenas que danzan no claro dun bosque, homes que escreven nun pergamino sentados nunha rocha, cabalos brancos que saltan cara o sol e toda unha ladaíña de situacións e personaxes máxicas.

Heels of love ven podían estar na gran academia- quen sabe se máis tarde por obra dalgún dos membros-pero o que sabemos é que soan como tomar un zume de laranxa recén feito á mañá(sin torradas)porque baixa só e refresca. Escoitar o tema  homónimo redúcenos a un estado mixto entre o primitivo e o moderno, cousas da época...un moucho branco asexa esa festa matinal na que non hai ningún convidado-agás vós- . Repetir o novo nome das cousas para iniciar a reexistencia. Nomes novos, laranxas novas, mañás novas,...

É un dos máximos representantes da cultura mexicana e os seus murais poden ser considerados patrimonio da humanidade ou canto menos do pobo mexicano. Podemos atopalos no castelo de Chapultpec(entre outros lugares) xunto con obras doutros muralistas como Siquieros. Estos murais representan as clases populares oprimidas polo colonizador pero tamén atopamos escenas da revolución mexicana e máis... A vida cotiá dos aztecas tamén está presente nalgunha das súas obras situadas estas no Pazo Nacional da Cidade de México. Tradición e vangarda definen o seu traballo artístico.

Braque xunto con Picasso é un dos grandes fundadores do cubismo. A súa obra pictórica non está tan divulgada como a escultórica non obstante nas dúas emprega para a súa elaboración  formas xeométricas que responden a postulados minimalistas nunha época que ainda non o era. Co cubismo analítico realiza obras que son a expresión de obxectos descompostos ata o punto de resultar irrecoñecíbeis. Emprega nos lenzos(sobre todo en bodegóns) unha gama de cores no que predominan os grises cor que tamén está presente nas esculturas realizadas a meirande parte en pedra.

Porque pode aparecer nas nosas vidas un algo que traspoña todo un iderario. Si, un algo ou un alguén que nos faga pensar se os nosos valores son axeitados. Á protagonista da novela de M.R. pasoulle. Atopa a unha muller que é todo o contrario a ela, e mesmo así(ou por e-lo)sinte unha atracción case fatal. Son os contrapuntos os que nos fan poñernos en cuestión e mesmo dimisionar do pasado ou achegarnos ao futuro con outra perspectiva. Ás veces somos nós propios os que nos facemos a nos mesmos cambiar outras son os demáis. Por unha política do cambio(sendo fieis).

Unha vila debastada, unha terra debastada, un corazón debastado. Só as ruinas existen ao seu arredor. Eles, os amantes, non poden deixar de escoitar o ruido da guerra e recoñécense no leito pero non se aman, ou si pero non da forma que se quererían amar(con paz). O corpo do amante ficou coma un segredo para sempre e as verbas que se adican versan sobre corpos mutilados. Imposíbel de pechar os ollos. Hiroshima está morta, mortos os seus habitantes, morto o amor. Oui je t'aime mais comment fermer les yeux?.

A relación dunha muller co mar e co amor: o deserto vermello. Un delirante achegamento a psique da personaxe principal chea de profundidade. "Os meus ollos están mollados", cómo poderá ela ver con claridade agora. O home que está ao seu caron quere saber dos "cómos" pero non deixa de facer un balanzo superficial. Non a comprende, ou menos do que debería. Ela está soa. Co seu esposo e fillo pero soa. Mira pola fiestra pero pouco tempo o mar. Só pode mira-lo por un periodo curto de tempo. Prefire a terra, saber o que pasa ne-la, pero non chega a entender.

El pardo: "Las clases ociosas". Un tema que describe a situación postmarxista na que a ironía é o fío conductor da evolución letrística. Situación que dende a revolución industrial se mantén na actualidade pero que coa expansión masiva do capitalismo fai aparecer máis clases ociosas." Eles comen caviar e mándannos comer porco". Porque un mundo sen desigualdade é posíbel ( como?) con accións de solidaridade e non caridade. O traballo segue esclavizando e non facéndonos libres. Liberdade, fraternidade, igualdade, ...

Guilt é máis que un tema, é o resumo dunha actitude que se pode escoitar en casete. Unha viaxe sideral que nos leva a un planeta no que se poden pousar os pes, sobre materia. O ruido como parte dunha contestación: a de facer postpunk mentras uns amigos fan unhas "palomitas"de millo. Unha peli en 3 minutos que se move entre a liturxia musical e o comportamento rebelde. Berrar para deixar saír, deixar ir, ir ao encontro do encontro "il n'y a pas de hasard il y a que de reecontres". En WHPK deixannos unha boa mostra do que se pode facer con raiba(e amor)

Non adscribirse a ningún ismo, comezar de novo e desde cero e ainda así deixarse influir por todas esas vangardas dos anos 20 das que Risco lle informaba. Manuel Antonio foi o representante da nova poesía galega que con todo se inscribía no  ideario de defensa da cultura galega . Nos seus poemas o mar e o amor son os grandes protagonistas, levándonos de travesía por confíns descoñecidos nos que pousar unha semente de metafóras que desleixan a trama para embarcarse no instinto máis primario"Eu tamén navegar", facer visíbel a nosa existencia a través da arte, da literatura.

As espigas de Maruxa Mallo é unha desas pinturas que non se esquecen tanto pola compoñente visual como pola sensación que nos transmite. Nesa época era algo usual na arte galega o combinar elementos da cultura tradicional con imaxes formadas pola inercia con outos movementos como o surrealismo. Así esta peza pintada con audacia é unha mostra da internacionalización sen deixar de ter en conta as raiceiras galegas. Porque o millo (e todo o que hai arredor del) é un acto performativo da Galiza con longa tradición que se pode inscribir na vangarda  ao trata-lo creativamente.

Wat is dada? Dada is dada dada dada dada. E así ate o infinito, porque todas as brúxulas marcaban ao teu corazón reflexado nun espello, movéndose cos latexos. Ao final non quedou materia, só transcendencia metafísica e o son de dada dada( asi ate o infirnito). Despois da mañá xa veu a noite -durmías tanto- e cadanseu abrigo foi colocado no percheiro-dada dada- agás as mangas, cortadas. As sinécdoques resusitaron en dados dadas que foron tirados ao chan: un 1. Só podía quedar un? ese serei eu- dixo-.

Como poñer en relación a cidade e o mar? Pj faino. E cunha canción que é toda unha declaración de intencións: albergar a natureza na urbe e senti-la como unha parte xa constitutiva desta. Pero neste disco hai moito máis que certezas. Tamén hai preguntas, aquelas que nos facemos almorzando un café so e sós (se cadra cun disco) para enfrontarnos ao día a día que augura un encontro, insospeitado ainda que sabendo que vai suceder. Poñerse diante do futuro, facer que este incluso nos teña medo. Horses in my dream.

A memoria é unha pintura que impacta, como por outra parte, toda a produción surrealista. Xogando coa mitoloxía clásica pon no foco un busto grecolatino que é o achado da conciencia. Busto atravesado por unha bala contemporánea que o fai situarse subxectivamente nun lugar de confrontación: a guerra. Pero esta é unha guerra contra a cotidianidade que deixa ver o que temos detrás( o ceo e as nubes) e deixa ver tamén un telón de fondo como é a apropiación dos espazos xa baleiros. O rostro incólume por dentro transmite a paz esperada para todas as nacións.

Atoparás ao home da túa vida está concebido como se dunha ironía se tratase. Despois dun matrinonio falido no seu solpor preséntase a oportunidade no ocaso da vida de atopar de novo o amor. Trátase de recoñecer que nunca podemos deixar de ter esperanza en conseguir o home da nosa vida, que como neste caso,chega cando menos o esperamos e cos condicionantes de ter unha relación anterior na que el te deixa por unha muller máis nova. Somos diferentes en cada etapa, nun devir ou revolución persoal permanente e cada etapa ten as súas oportunidades.

Violeta Parra tan lúdida e sutil infire na música tradicional o ponto de vista dela mesma, esto é dunha muller. Tradición que se endoza con visións propias do amor. Unha visión que pon o foco na perda... Que he sacado con quererte, é así unha viaxe polos locus amoenus comúns dos amantes. A el diríxelle palabras tales como "ingrato", que non soubo apreciar os momentos que viviron xuntos: ver a lúa por exemplo que co tempo non mudou(pero eles si cambiaron). Unha ladaíña de seres- achados na natureza- que os contemplaron o un a carón do outro siguen existindo pero xa non así(como antes).

Obidient Grounds en The viewer é un achado no medio dun deserto, aquel percorrido con sede e fame, moita fame. Ainda que non nos alimente o ventre si deixa pouso en nós e na nosa concepción da música. Ruidismo, sintetizadores e máquinas varias para poñerse ao servizo dunha idea: a de avanzar contra o vento- agora xa pola mar- e descubrir intencións desestabilizadoras que son o preludio a unha nova etapa: a da percepción de sinais entre berros que claman un estado de hiperconciencia, a mesma que se visualiza cando estamos cegados polo sol.

Swans son o grupo maldito que logrou saír da invisibilidade para facerse un oco no campo musical. A experimentación xunto con fórmulas máis xeneralizadas son a chave para chegar a un público que esixe calidade e novidade. Love will save you é máis que unha canción de amor, é un poema sonoro. Alí onde a canción nos chega ábrese o xogo de identificarse e de face-lo ouvíndoa como unha sinal do destino. O amor salvara-te e farao dun modo tan sutil que case sexa impredecíbel no seu método pero non así nas súas consecuencias.

Bauhaus asinan temas que son invitacións a unha viaxe ao interior de nós mesmos para acicalar a existencia con verbas ficcionais que deben chegar  a ese ponto máis profundo do noso ser. Unha proposta ruidista que con todo dá cabida a temas máis plácidos nos que o piano se sitúa como protagonista(sobre todo na apertura) en temas como Who killed...  nos que as luces secretas emitidas por un alguén descoñecido nos fan iluminar un almorzo no que non hai animais mortos. Tan só a morte da palabra silenciada. A morte do silenzo.

El día que me quieras é un canto ao romanticismo, ó máis puro amor tinxido con olor de rosas frescas. Gardel sempre tan achegado ao sentimento pon na súa singular voz unha balada-tango que xa fixo historia. Ateigado de referencias á natureza emprega metáforas para deslucidar a emoción que sentirá cando esa muller o ame. Todo cobrará sentido, chegará a harmonia e xa non terá máis feridas pois éstas serán cicatrizadas por ela. Cantada e recitada por momentos, chega a nós desde o máis profundo e fainos ser cómplices da espera.

Pode ser considerado un fillo do surrealismo mais a obra de Miró está cargada de estilo sui generis. Un pintor de vangarda que reifica a abstracción e que dá a luz lenzos que son soños, soños irresistíbeis que antepoñen a imaxinación á execución. Dotadas dunha carga de cor irreprimíbel as súas pinturas fan achegarnos a mundos onde o puramente estético xoga coas visións dun imaxinario que se sitúa entre a diversión e a elocuencia. Respostas a un mundo cada vez máis complexo dan conta do enorme universo interior deste pintor que reclama a antítese do canonizado.

Duras ten unha vida marcada pola ausencia sobre todo na súa infancia. Nada na Indochina francesa é ós 18 anos cando deixa este territorio para instalarse en Paris. Ausencia pola morte do pai e un irmá e asimesmo pola figura da nai que a deixa en desamparo desde nena. O feito que máis a vai marcar na adolescencia é a relación cun chinés 20 anos maior que ela e que levada á literatura vai ter o título de L'amant, escrito nas últimas décadas da súa vida cun éxito considerábel, por outra parte como outras novelas da autora tales como L'amour ou (en teatro) O xardín.

Srasrsra levan xa uns anos provocando ao público tanto coa súa posta en escena como cos seus videos. Un grupo de dous que fan moito ruído con letras que non nos deixan indiferentes como Chica joven, unha apoloxía do baile. Outros títulos como Tú que miras son un alegato do punk máis primitivo que nos pon diante dunha situación na que se afastan das miradas alleas. Crean a súa personalidade como grupo por unha actitude descarada e case biográfica- da biografía metaformada- que se escribe a golpe de batería e rasgazo de guitarra.

Terremoto Sí disólvense pero deíxannos - xa na historia do punk coruñés-arredor dunhas dez cancións,  publicadas por discos porno e mama vanyla, que poden ser tan realistas como surrealistas pero que en todo caso e por riba de todo nos fan pensar en mundos a parte nos que poder adquirir uns folios grandes para seguir escribindo letras. O seu nome ten moito a ver coa súa música pois estamos diante dun grupo no que a velocidade e a furia está ben presente, véxase nos directos como na grabación do seu único disco. Escoitaremos a partir de agora unhas reliquias.

Low seguen tan espirituais coma sempre pero secret name é unha auténtica delicia. E Days of... é un refuxio no que se situar cando unha tempestade de neve se achega. Un lugar no que a calma invade os corpos. Corpos que acubillan emocións etéreas ás que chegar mediante un proceso  tal como o do revelado de fotografías: conseguir a imaxe a través de procesos químico-lumínicos. Porque a luz  deixa paso a obscuridade nun xogo de luscos-fuscos. Days of... poñamos por caso Lights. Días de luz nos que a consciencia aflora.

É a época yé-yé e Nancy sábeo. This boots é unha canción que convida a camiñar co rumbo que nos dicta a nosa propia brúxula. E face-lo para achegarse a un estado no que a rapidez estea presente, para dirixir os nosos pasos cara un algures que, a modo de pintura impresionista, se nos aparece nun ponto lonxano pero que chegamos a perceber, e ao que tentamos chegar a través- quizais- dun campo aberto  que semella que está feito para as nosas propias botas. En todo ese proceso non hai lugar para a perda ( ou si?) e se nos perdemos só temos que berrar.

Porque tamén hai cancións de namorados existe este tema: sitting on the dock in the bay. Pero para non caer no pseudoromantismo é preciso sacar o pouso máis recalcitrante e deixarse levar por un sentimento novo, aquel que fai posíbel que os paxaros emprendan o voo: soñar a liberdade. Unha liberdade que pode ser acadada pola vía da comunicación- cos outros- facendo da alteridade un espazo común( no que as propostas son adoptadas sen oposición). E sentámonos a agardar, mentras non vemos o camiño, por non perdernos miramos a bahía...

Move on up convida a bailar sen fin, ata a extenuación, ata caer rendidos no chan. Un tema que é un hit e que pon o acento na máscara-sorrisa que empregamos cando nos movemos diante dos demáis. Unha especie de loucura colectiva aparece cando se suma a colectividade á catarse propia desencadeando unha sucesión de sentimentos que van desde a euforia ata o autocoñecemento. Son máis de 8 minutos de canción nos que agarrarse para non deixar de ser felices e se-lo con consciencia para interioriza-la felicidade e facer que sexa parte de nós(para sempre).

Cave é o perfeito enfant perdu do rock e/ou máis un poeta da música maldito. Empregando o seu rostro como reclamo é consciente-e-o?- da súa singularidade estética e como non tamén musical. Os seus temas fannos chegar ata unha illa repleta de árbores tan altos que sería imposíbel chegar ao cumio; non obstante pódese estar deitado nas súas raiceiras tan incómodamente confortantes como esas súas cancións. Elas son potentemente experimentais e a voz un contrapunto que acae tan ben como o son dun aparello que se acaba de inventar e que emite ruidos novos.

Paris era o centro da vida bohemia, onde os artistas se atopaban aló polos anos 20 e que continuou varias décadas despois ou que mesmo se mantén ata os nosos días: épocas gloriosas en perfecta evolución. Moitos de USA ían á capital francesa(como Fiztgerald e a súa esposa Zelda)porque pretendían atopar na vella europa un espazo de liberdade e inspiración. Os cafés parisinos estaban repletos de pintores- véxase Picasso- e literatos que convivían nun  mundo de intelectualidade e creación retroalimentándose. A noite e a diversión eran o seu lugar común.

Blue Train-o seu comezo- é a banda sonora de Sen alento e é-o dunha forma tan mítica como suxestiva facendo que nos lembremos das secuencias que Belmodo protagoniza. E faino dunha maneira tan semellante ao axir real que parece que nos está recreando unha realidade precisa. Máis protagonismo ten con todo o jazz no free cinema de por exemplo Lindsay. Con todo esos acordes de Coltraine xa quedan na historia do cinema da Nouvelle Vague. Un movemento que botando man de actores nos que a dose de improvisación é importante, da á cinematografía mundial un soplo, como se  de ardalén se tratase.

A vida de M.Duras está tecida con lá e deseñada con bártulos de viaxe. Nada en Indochina leva o continente asiático na súa aura. Todo o que escreve está direccionado cara esa experiencia vital que a fai un expoñente case único no nouveu roman. Esa especificidade fainos situar ante obras dunha orixinalidade única pero que teñen o pouso de toda a tradición amorosa da literatura universa(polo menos a occidental comezada desde a Grecia Clásica). O amor como fío conductor da narración nunha escrita meticulosa e biográfica que nos leva polos roteiros da búsqueda interior que, como o taos, nunca se pode alcanzar.

Un disco de soul puro: Bridges que non esquece as raiceiras facendo mención a temática black como ben queda reflectido na portada na que aperecen os seus rostros, o de Scott e Jackson. Pode dar pé a unha sesión de baile porque danzar é o antídoto para a nostalxia e un método para entrar noutra dimensión. Achegarse a este estilo musical supón unha predisposición á ledicia sendo algo así como un bálsamo. O mundo afro ten unha constante que é sacar da alma o positivo con good vibrations tentando manter o karma nun estado de positividade.

Unha dose de barroquismo inváde-o todo; algo así como unha catedral do século xvii na que as fiestras deixan entrar anacos de luz que son transformadas en indicios de algo que está máis aló do terrenal. A escenografía é altamente tratada con especial atención e forma un todo homoxéneo no que se define unha estética precisa. O postbodyart constitúe unha liña de tratamento para coas personaxes e as súas accións: o corpo fragmentado, arrincado, mutilado. Ceremonias nas que se celebra a vida e a morte cunha idea común que as percorre: o nacemento.

É unha declaracións de intencións desde o comezo pero que para levarse a cabo ten que pasar por resolver determinados conflictos e sobrelevar  complicacións. Esto é chegar a unha cidade nova e querer deixa-lo todo para quedarse alí e por que non namorarse outra vez. Todo aderezado cunha carga de maxia que non deixa de facer verosímil o discurso. Atoparse tamén con aqueles a quen admiramos en lugares tan bohemios como os cafés de Paris. Unha cidade  onde a arte ten unha especial cabida porque dá lugar a inspiración.

The evens son un dúo tan mítico como a traxectoria de Fugazi ( e mesmo os grupos anteriores de Ian). Ela, a súa muller, Amy Farina toca a batería de xeito tan técnico como paixonal. El canta e toca a guitarra eléctrica- como non - e tanto berra como recita. Cabe dicir que ela non é nova nisto senón que tamén ven de grupos da escena underground norteamericana. O contundente "Everybody knows you are lies" é un golpe na cabeza para quen sempre estivo a liar; é un cántico á que as cousas estean onde deben de estar.

Kexp de Seatle convida a Luluc para un concerto  no seu estudo. Son un dúo home-muller con dúas guitarras: ela acústica e el eléctrica. Ela canta e faino con delicadeza cunhas letras que describen situacións cotiás, reforzada, a súa voz, con coros del. Comunión entre elas. Xa non son novos pero soan moi frescos ainda que con un grao de son de antano, dunha época na que a lírica é a protagonista.Pero ... de que falan? De ser just friends, de sentir o amor como algo que ainda está por chegar e de ser feliz nesa espera. Instalámonos por tanto na  máis pura ficción.

Realizan eps de menos de 20 minutos e trasládanos a lugares fortemente exóticos nos que nos podemos instalar por uns intres. Con certa dose de minimalismo acadan resultados rompedores enmarcados asimesmo dentro da corrente electónica e cunha voz que ora ben berra ora ben susurra como da mostra  People. Animal Collective con todo non se deixan encasillar cuns productos singulares que mostran a orixinalidade creadora do grupo. Porque non deixarse levar por camiños intrasitados e vivir sensacións entre o caos e a orde...?

Tweedy dá un concerto acústico en Desk Concert co seu fillo de 18 anos. Este toca a batería, que cobre con teas para que non soe demasido estridente. O cantante de Wilco- o pai- leva a guitarra e pon a voz. 16 minutos de música entrañábel que atestigua a evolución intimista do líder do citado grupo. E a primeira canción, moi ovacionada, fala de esperar ó amor. Séguelle aquela na que recorda o seu matrimonio ( o apodo dela dá título ó disco co seu fillo) e que ten un ritmo que vai in crescendo a medida que avanza o tema pero que non obstante se relaxa para dar cabida á voz.

Darklands é algo parecido a unha foto desenfocada, na que se ve a propia silueta e case non se recoñece; recoñecemos non obstante as notas místicas que aparecen no disco. Místicas porque levan a un estado de descomposición- para logo reconstruir- dos sentimentos para coa persoa amada ou canto menos pola que se sente unha verdadeira atracción. Porque ao fin e ao cabo do que se trata e de sentir e de face-lo cun bo libro de instruccións porque, como todo, tamén teñen que ter as relacións  unha certa  técnica. O que non impide que se actúe cun  grao de espontaneidade e inmediatez

Son unha carretera sen fin nun deserto da fronteira entre México e USA que parece  nunca rematar e que cando acabe con todo quedará no recordo por moitos anos( se cadra toda unha vida). Tan boa que desde a primeira vez semella que xa a tiñamos ouvido . Un toque country mesturado con psicodelia poñen o ponto de foco no eclecticismo ainda así poderiamos dicir que é rock( sen máis).  A música de The jesus and mary chain é preciso escoita-la con gafas de sol e cun estado tendente á vixe- interior e exterior-. Pois como din " ti queres volver atrás", a eses días nos que as mañás era máis que un café con leite e un xornal.

Chopin é un pianista polaco do século xix representante do Romatismo, unha época na que o espíruto do povo nace e con el os estados-nación. Con influencias de grandes compositores anteriores como Mozart( s.xviii) e Beethoven( coeténeo) xunto con esta último representantes do citado movemento. Vinculado a Francia chegou a Paris en 1931 onde forma parte da  vida cultural da cidade xunto con Victor Hugo ou Balzac. Mal de saúde decide trasladarme as Illas Baleares onde habita un tempo xunto coa súa esposa e fillos. Morre no 1849 e a súa tomba está no cementerio de Père-Lachaise.

Keith Jarret é un dos músicos de jazz de vangarda máis influintes destes tempos. Nado en 1945 nos USA tocou cos grandes sendo un grande el tamén ( ten discos con Corea por exemplo e desde os 70 colabora con Miles Davis con teclado electrónico). As súas obras máis famosas son unhas improvisacións que fixo en distintas cidades- entre elas Paris- e que foron rexistradas unha vez que rematou o periplo. Cunha sensibilidade especial tamén se atreve coa música clásica. Ten máis de 50 discos grabados e segue en activo.