No retrato que realiza Modigliani de Juan Gris vemos os trazos que se perfilan como unha extensión do pincel, como un certo grado cero da pintura onde a enigmática presenza dunha aurea sui generis nos achega ao pintor cubista dun xeito tan excepcional que nos leva polos roterios da comprensión da súa alma, se este pode ser intelixida. Realzánse os seus ollos e o seu ollar está cheo de maxia, axexando ó espectador da obra que por outra parte non deixa de sinalarnos as características comúns a todos os lenzos do italiano. París outra vez como epicentro da creación.