A danza vén sendo unha pintura na que as figuras- pouco perfiladas na súa constitución-ofrecen unha perspectiva de conxunto sobre un fondo abrupto por indefinido que nos achega do lado da sinerxias, aquelas producidas polo movemento que constatan a existencia de fluxos entre os corpos que acadan ritmo, transladándonos ao eido da comunicación efectiva, a da praxe na festa coa que se pretende un estado de enviagradez composto polo seguimento de liñas que non están trazadas senón que se intúen formando un círculo imperfecto no que bailar ata caer exhaustos.