Curros adícalle un poema a Rosalía morta: Na tumba de Rosalía. Neste poema recoñécese o afecto que Curros tiña por ela, vindo mesmo de Cuba para cantarlle na súa tumba. En Cuba residía por non atopar traballo na Galiza e desde alí achégase para honora-la. Destila unha morea de sentimento e de consideración que desvela a profunda amizade entre os dous(agora xa fitos do Rexurdimento xunto con Ponda). El ofrécelle flores coas que cubrir a alma. Ofrécelle versos cos que acompañar esa outra existencia. Fala sobre a pedra, que se erosina... e sobre o amor que non morre.