Cave é o perfeito enfant perdu do rock e/ou máis un poeta da música maldito. Empregando o seu rostro como reclamo é consciente-e-o?- da súa singularidade estética e como non tamén musical. Os seus temas fannos chegar ata unha illa repleta de árbores tan altos que sería imposíbel chegar ao cumio; non obstante pódese estar deitado nas súas raiceiras tan incómodamente confortantes como esas súas cancións. Elas son potentemente experimentais e a voz un contrapunto que acae tan ben como o son dun aparello que se acaba de inventar e que emite ruidos novos.