Á busca do tempo perdido trata sobre a memoria e como ésta se modula á maneira de recordos que proceden de momentos nos que un obxecto material se revela como fornecedor dos mesmos. Eses pequenos detalles que non trasladan a outro tempo e que ven poden ser ora  unha taza de té ora o  olor dunha flor. Marcel Proust fai un exercicio de estilo levándonos a unha prosa abundante, explicativa á esgalla e valente polo que ten de autobiográfica. Podemos dicir que esta novela é costumista pola descripción dun xeito de vida, polo detalle na descripción da mesma pero enlaza coa escritura modernista do século xx.