Eisenstein da un novo  pulso ás teorías cinematográficas xa  nos anos 20. Para el a non indiferenza da natureza é o que fai posíbel a construcción dun método propio para o cinema, de xeito que entramos na mirada extática( de éxtase) cando contemplamos as leis da natureza que, por ser materia, ten os mesmos sistemas que a nosa materia, a do ser humano. Deste xeito ó coñecérmonos a nós tamén coñecemos a propia natureza. e para isto a montaxe é a fórmula, a esencia do método, que ten que levar aparellada unha reconstrucción da realidade a partires das premisas da Revolución para acadar a expresividade argumentativa e saír de si mesmo.