Ingmar Bergman pertence a esa xeración que leu a Kierhegaard, Beckett ou George Bataille e que por eso mesmo non sofocaron as súas ansias existenciais e/ ou non levaron ao extremo ás súas desesperacións. Bergman describe ao ser humano nun mundo agnóstico buscando ás veces esa fe perdida: a  de saberse adaptado ao mundo é dicir de atopar o amor e a felicidade. Os seus filmes destacan polo barroquismo con unha densidade plástica suliñábel e en canto ao tratamento temático existen similitudes con Shakespeare ( véxase O séptimo selo, 1956) .