O realismo poético francés de Marcel Carné  exprésase particularmente ben en Quai de Brumes, obra do 1938 basada na novela homónima de Pierre Mac Orlan (1927) e no que colabora Jacques Prévert como xa o fixera en dous filmes anteriores. A evolución do realismo pasa por manter a poesía dos seus diálogos, un certo onirismo dos cafés- tabacs que toca o nihilismo lírico. E deixa espazo para darlle a volta a determinados valores da época que produce unha ética e estética do deterioro. Teñen todos os seus filmes ademáis unha presenza do tráxico no sentido grego do termo, un certo destino agonizador.