En Murnau ( Alemaña, 1889) todo aquelo que é estraño e invisíbel nas aparencias transfórmase en obxecto fílmico e  non foi ata a edición de Cahiers du cinema que  se constatou este feito. De Alemaña trae ese espíritu romántico e asimesmo, vendo o contexto en que realiza a súa obra, un certo desencanto propio do postnazismo, e  ésta rexida autrora por un certo nihilismo. Con todo cómpre ter moi en conta que nos atopamos ante un cineasta representante primordial do expresionismo constatando nos seus filmes que o ser humano atópase no " inferno terrestre" (  sendo Fausto  ese dialéctica do inferno.)