En L'Atalante(1934) atopamos un Jean Vigo que dá renda solta á súa imaxinación, achegado ós postulados surrealista e rechazando a civilización que encerra ó individuo. Non obstante o "inferno" non está só no exterior senón tamén no interior. Por outa banda, desfai os preceptos do bo gusto francés de Boileu. E todo isto ten de tráxico o que se atopa nun home profundamente revolucionario de tendencia anarquista. Este filme é un berro contra a indiferencia social que agocha moito de máxico ( véxase por exemplo a secuencia debaixo da auga na que ollamos unha sorte de Ofelia) e que ten o seu reflexo na maneira en que emprega a cámara -inestábel- aumentando o lirismo do mesmo.